VERSLAG: Mumford & Sons - 26/9 - Heineken Music Hall

Mumford and Sons

“It’s such an honour to play with Old Crow Medicine Show. They’ve always been a huge inspiration for us.”, aldus Marcus Mumford over zijn voorprogramma. Hij vat met twee zinnen de stormachtige opkomst van zijn band plaats. Waar zijn idolen al tien jaar aan de weg timmeren, staat Mumford & Sons met slechts één album uit al voor een uitverkochte Heineken Music Hall. Het is het grootste eigen optreden van de band, die op Lowlands, Pukkelpop en Haldern eerder dit jaar al op uitzinnige festivalweides mocht rekenen. Een show die overigens voor de festivaloptredens al uitverkocht was. 2010 is het jaar van Mumford & Sons, dat overal waar ze speelden, kwam, zag en overwon. Dat is vanavond niet anders.

Veel nieuws aan de horizon is er niet vergeleken met eerdere optredens in Nederland dit jaar op onder andere Motel Mozaique en in Tivoli. Er is nog steeds maar één album en een handvol nieuwe nummers. Het concept is bij nagenoeg ieder liedje hetzelfde: een langzaam begin dat naar een enorme hoedown toewerkt. Maar vervelen doet dat trucje nog altijd niet. Sterker nog: het lijkt elke keer weer beter te werken. Dat mag vanavond deels toeschreven worden aan het perfecte geluid in de Heineken Music Hall, deels aan een dolenthousiast publiek -dat klapt en springt wanneer nodig, maar desgewenst ook een volledig nummer stil blijft-, maar vooral aan de band zelf, die oprecht geniet en en een nagenoeg perfect concert speelt.

Op de nummers van Sigh No More na, passeert ook het nodige nieuwe werk de revue. Het is bijna aandoenlijk hoe lief de band elke keer vraagt of de zaal het niet erg vindt dat ze iets nieuws spelen. Die vraag is overbodig, want het nieuwe werk is minstens zo overdonderend als alles op de debuutplaat en nummers als Lover of the Light en Nothing is Written hebben alles in zich om net als Little Lion Man (dat uiteraard voor een volksfeest zorgt) publiekslievelingen te worden.

Een klein minpuntje dan: voor de toegift besluit Mumford het publiek in te duiken om een nummer van Old Crow Medicine Show te coveren. Sympathiek idee, maar absoluut niet praktisch in een zaal van dit formaat. De lucky few die binnen een paar meter van het gebeuren staan, horen het nog, maar voor de rest van de zaal blijft het bij een toontje van de trompet zo nu en dan. Maar ach, het siert de jongens ook wel, die drang om van de eerste echt grote show iets bijzonders te maken.

Dan is er nog een nummer over, dat gelukkig wel op het podium gespeeld wordt: The Cave. Het liedje dat zowel alle aspecten van Mumford & Sons als vanavond in ruim drie minuten samenvat. Van springende en dolenthousiaste mensen tot ver achterin de zaal tot geëmotioneerde bezoekers, die met hun hand richting hemel wijzen en “I will hold on hope” uit volle borst meeschreeuwen. Mumford & Sons is lachen en huilen tegelijkertijd. Van rockende schimmen op Dust Bowl Dance tot betoverende zangers op White Blank Page; alle puzzelstukjes vallen in elkaar. Of er nu blazers, strijkers of alleen die prachtige rauwe stem van Marcus Mumford aan te pas komen: het werkt. De Heineken Music Hall is niet meer dan een tussenstation voor Mumford & Sons. Op naar Ahoy.