VERSLAG: Deftones - 24/11 - 013

Deftones - 24/11 - 013

Dat Deftones live niet altijd garant staat voor een muzikaal hoogstandje is bekend. Maar de laatste paar shows lijkt de band een nieuw bewustzijn gecreëerd te hebben waar kwaliteit de rode draad blijkt te zijn. Voorprogramma Coheed and Cambria hoeft zich over haar live show technisch gezien geen zorgen te maken, maar erg opwindend is het allemaal niet.

De progressieve emorock van Coheed and Cambria komt meteen goed binnen in 013. Muzikaaltechnisch komen de heren uit New York prima uit de verf. De band speelt strak en afgezien van het wegvallen van de hoge vocalen van Claudio Sanchez aan het begin van hun set, valt er weinig aan af te dingen. Met zijn grote afro valt het gezicht van frontman Sanchez zo goed als weg. Dit in combinatie met de weinige communicatie met het publiek voor hun neus, ontstaat er toch een soort van afstand. De groteske show puilt uit van superlatieven: drumsolo’s, gitaarspelen achter de rug en snarenkluiven a la Hendrix. Maar het past eigenlijk wel bij het totaal. Het grote geluid dat wordt neergezet in combinatie met het stemgeluid van Sanchez, dat te vergelijken is met een magere versie van Cedric Bixler-Zavala (The Mars Volta red.), komt helemaal tot zijn recht bij publiekslieveling ‘Welcome Home’. Coheed and Cambria weet een aantal hoofden in het publiek los te schudden, maar houdt niet voldoende over om echt indruk te maken.

Baggy Reell’s en Dickies blousjes met eronder natuurlijk de altijd aanwezige hoogopgetrokken sportsokken. Zo kennen we zanger Chino Moreno van Deftones tijdens de hoogtijdagen van ‘nu-metal’. Wat we ook kennen van Deftones zijn de slechte live shows uit het verleden: knetterstoned, dronken of onder invloed van andere genotsmiddelen de kwijt weg zijn op het podium. Maar vanavond is niets van dat alles waar! Deftones begint fel en eindigt fel, met focus en een, voor de verandering, goed geluid. ‘What’s up Tilburg?!’ Een opgewekte en vooral scherpe Chino Moreno groet 013. Dat is in het verleden wel eens anders geweest toen de zanger in 2003 in de Ahoy het publiek verwelkomde met een pijnlijk ‘Hello Amsterdam’.

‘I just want you eyes fixated on me’, zingt Moreno staand op een speciale verhoging dat ervoor zorgt dat de ogen inderdaad weinig afwijken van de frontman. De lichtshow vanavond is bij vlagen een behoorlijke misser. Tijdens My Own Summer sta je recht in een bouwlamp te staren; dit moet niet de bedoeling zijn. Bij het begin van de set ligt de nadruk vooral op ouder materiaal als ‘Around The Fur’ en ‘White Pony’. Dit zorgt voor een euforische stemming bij het publiek en met alle teksten (inclusief screams en grunts) wordt gretig meegezongen.

‘Risk’, van het in mei uitgebrachte album ‘Diamond Eyes’ wordt opgedragen aan Chi Cheng. De bassist van Deftones die nu al ruim twee jaar na een heftig auto-ongeluk in een coma ligt. Misschien heeft dat wel de ogen van de bandleden open gedaan om live meer serieus met hun werk om te gaan. Sergio Vega, bekend van post-hardcore band Quicksand, vervult de rol van Cheng verdienstelijk. Hoewel toch hier en daar de groove bij nummers als ‘Change (In The House Of Flies)’ een beetje mist. Bij ‘Passenger’ wordt de stem van Maynard James Keenan (Tool red.) nog altijd gemist, maar Moreno pakt dit toch verrassend goed op. De encore is een nostalgisch onderonsje voor de oldskool fans waar drie nummers van debuut Adrenaline worden gespeeld en wordt afgesloten met het agressieve ‘7 Words’. Het nieuwe materiaal weet nog niet erg te bekoren, maar Deftones is weer leuk om live te zien en dat is een prestatie op zich waar Cheng trots op kan zijn.