VERSLAG: The Script - 1/2 - Paradiso

The Script

The Script geeft vanavond alweer zijn vierde optreden in Nederland, maar eigenlijk is dit pas het begin voor de Ierse band. Vanaf 2009 zit de groep namelijk flink in de lift. Zo werd er geopend voor onder andere U2 en Paul McCartney, scoorde de band na ‘The Man Who Can’t Be Moved’ een nog grotere hit met ‘Breakeven’ en kwam er een nieuw, groots geproduceerd album uit genaamd Science & Faith. Het optreden in Paradiso vanavond laat vooral zien dat The Script niet langer dat kleine, net doorgebroken drietal is dat we bijna twee jaar geleden bescheiden in de Melkweg zagen optreden. Zanger Danny O’ Donoghue heeft zijn dinner jacket die hij die avond droeg, ingeruild voor een leren jas, beweegt als een rockster en weet de eerste rijen gillende fans tot aan het randje van flauwvallen te brengen.

Het optreden begint echter niet al te best. Na een slechts degelijke uitvoering van ‘You Won’t Feel A Thing’, wordt ‘Talk You Down’ slordig afgeraffeld. Danny kan het tempo van zijn eigen refrein niet bijhouden, sputtert daarom halve woorden uit en mist iedere hoge noot. De fans vooraan zijn er gelukkig blind voor en zijn op zichzelf vermakelijk om te bekijken. Tijdens het matige ‘We Cry’ hopt O’ Donoghue het podium af om verschillende hysterische meisjes te knuffelen en te laten meezingen. Muzikaal lijkt de show eindelijk goed vorm te krijgen met een sterke live-versie van ‘Before The Worst’, maar door de gevoelloze uitvoeringen van ‘If You Ever Come Back’ en ‘If You See Kay’ stort het weer in elkaar.

Gelukkig maakt The Script veel goed tijdens de tweede helft van het optreden. Titeltrack ‘Science & Faith’ is live verlengd met een uitgebreide intro en wordt vol enthousiasme gespeeld. The Script lijkt zich gemakkelijk van ‘The Man Who Can’t Be Moved’ af te maken door het publiek het eerste couplet te laten zingen. Maar hierna speelt de band alsnog uitstekend het volledige nummer. Na een verplicht mooi, maar tegelijkertijd saai akoestisch momentje genaamd ‘I’m Yours’, volgt de huidige single ‘Nothing’. Ondanks een kleine fout in timing blijkt dit het hoogtepunt van de avond te zijn. De reguliere set wordt afgesloten met het dansbare ‘Rusty Halo’, dat van saaiheid wordt gered door een vlugge drumsolo aan het einde van het nummer. In de toegift komen vervolgens ’For The First Time’ en ‘Breakeven’ voorbij, twee fikse meezingers die voor een happy end van de avond zorgen.

Maar ondanks dat het optreden in goede sferen eindigt, is het vooral de wisselvalligheid die memorabel is. The Script is tegenwoordig een populaire rockband en speelt dus vooral voor de fans op de eerste rijen. Het bescheiden concert in de Melkweg was veel toegankelijker voor de oudere, nuchtere muziekliefhebber. Ondanks de slordigheden en het gebrek aan gevoel in een aantal van de uitgevoerde liedjes, bewijst The Script vanavond wel dat de rij tot om de hoek van Paradiso er niet voor niets stond. De grote songs waarmee een Pinkpop-festivaltent plat kan worden gespeeld zijn er. Maar om alle oude zieltjes die ze gisteren hebben verloren terug te winnen, moeten ook de minder grote hits goed uitgevoerd worden.