VERSLAG: Hurts - 19/03 - Melkweg

Podiuminfo was aanwezig bij Hurts in Melkweg voor een verslag in woord en beeld. Bekijk hier de 8 foto's.

VERSLAG: Kim Raven

Hurts – 19/3 – Melkweg

Een overvolle Melkweg is zaterdagavond helemaal klaar voor een concert van het synthpop duo Hurts. Live spelen ze samen met een band een erg strakke show.

Het voorprogramma Rimer London warmt de zaal op met dansbare elektro, maar dit is toch ietwat te hard voor het publiek dat duidelijk alleen is gekomen voor Hurts. Na een half uur voorprogramma en daarna nog een half uur wachten voordat het podium is omgebouwd, is het eindelijk tijd voor Theo Hutchcraft en Adam Anderson om hun show te gaan geven.

De hele band ziet er qua uiterlijk fantastisch, maar wel wat zakelijk uit. Dat geldt ook voor de rest van het podium, op wat witte rozen na, is er niet echt wat te zien tijdens het hele optreden. Alles draait om de twee mannen van Hurts, de band staat de hele tijd in het donker. Ook de lichtshow is op en top. Tijdens ‘Illuminated’ is bijvoorbeeld de hele zaal als een soort zee van mobieltjes in de lucht verlicht, een prachtig gezicht.

Helaas wordt er weinig gecommuniceerd met het publiek. Hierdoor duurt de show inclusief toegift helaas maar een uur. Alleen nummers worden aangekondigd en bij ‘Stay’ wordt gevraagd om mee te zingen, wat het publiek uit volle borst doet. In de show komen alle nummers van het album Happiness aan bod en een cover ‘Confide In Me’ van Kylie Minogue. Het eerste en enige grapje van de show wordt dan gemaakt, namelijk door de excuses van de band dat Kylie er zelf niet bij kon zijn.

Alle nummers klinken perfect, zo perfect dat het allemaal wat ingestudeerd klinkt, maar dat mag de pret voor het publiek niet drukken. De band en het duo zijn goed op elkaar ingespeeld. Muzikaal is er niks op deze show aan te merken.

Door het weinige communiceren met het publiek, krijgt Hurts het publiek ook totaal niet mee. Alleen bij het laatste nummer (de toegift) ‘Better Than Love’ zweept zanger Hutchcraft het publiek echt op. Het publiek gaat dan ook voor het eerst totaal uit zijn dak. Bij voorgaande nummers lukt het zowel Hutchcraft als toetsenist Anderson niet om het publiek langer dan een minuut te laten klappen. Zonde, want op die manier zou de show veel minder kil aanvoelen. Muzikaal is het allemaal voortreffelijk, maar toch krijg je het gevoel dat je naar een film zit te kijken.