VERSLAG: Scream It Like You Mean It Tour - 13/5 - Tivoli

Scream It Like You Mean It Tour - 13/5 - Tivoli

De avond begint al vroeg met This or the Apocalypse, een energieke band uit Pennsylvania. Ze komen gelijk met een muur aan geluid, in de hoop het weinige publiek enthousiast te krijgen. Dit lukt en er ontstaat een kleine pit. De zanger probeert meteen de bezoekers op te jutten om te stagediven, maar door de pit ontstaat achter de eerste vijf rijen een grote leegte. Stagediven betekent dat je na de sprong, meteen weer op de grond staat. Toch zijn er voldoende fans die het proberen.

Ook de zanger springt regelmatig in het publiek en geeft alles wat hij heeft. Hij heeft veel: energie, charisma en mooie scream vocalen. Maar het is geen geslaagde keuze om zowel de screams als de cleane vocals voor zijn rekening te nemen. Hij vergist zich regelmatig in de verschillende stemmen. De cleane vocalen hadden beter bij de gitarist kunnen liggen, die een sterke tweede stem verzorgd. Behalve de gitarist, overtuigt ook de drummer. Er gaat geen minuut voorbij, zonder dat de drummer een mooi kunstje met zijn drumstokjes uitvoert. Het is voor hem onmogelijk om de stokjes stevig vast te houden. Niet gek dat af en toe een drumstokje het podium afrolt. Geslaagd begin van een vroege avond.

De zaal blijkt nog niet voldoende warm te zijn als zanger Tyler ‘Telle’ Smith van The World Alive de planken betreedt en een poging doet de zaal op te jutten. Met zijn ijzersterke vocalen en veel interactie probeert hij iedereen in beweging te krijgen. De bandleden zelf staan zo stijf als een hark te spelen, waardoor de bezoekers geen behoefte hebben aan een grote pit. Zo je maar: het is geven en nemen. Wellicht is de band behoorlijk vermoeid door de Scream It Like You Mean It tour, maar iets meer energie is wel wenselijk. Pas als ook de gitaristen met meer enthousiasme spelen en meer bewegen, komt er ook actie in de zaal. Het enthousiasme werkt aanstekelijk en naarmate de set volgt, ontstaat er een steeds grotere circlepit. The World Alive is een vermakelijke metalcore band die met de singles 'Epiphany' en 'The Hounds of Anubis' goede feedback ontvangt.

De shows volgen elkaar in rap tempo op en de bands spelen niet veel langer dan een half uur. We Came As Romans begint zelfs tien minuten eerder, waardoor een groot gedeelte van het publiek nog buiten de zaal staat. Gelukkig weet “the first note” de grote groep moeiteloos aan het rennen te krijgen. We Came As Romans is de publiekstrekker vanavond en al snel is duidelijk waarom. Met het debuutalbum To Plant A Seed hebben ze een goed exemplaar voor post-hardcore fans gebracht. De screams van David Stephens zijn ijzersterk en de bezoekers reageren met veel gespring en geschreeuw.

Al snel staat het podium vol met fans, die wel willen stagediven in de massa. Crowdsurfen met meer dan vier mensen tegelijk blijkt in de kleine zaal geen succes; de EHBO heeft aardig wat werk vanavond. Het enthousiasme blijkt ook zijn uitwerking te hebben op de actieve band. Hoewel de zang van Kyle Pavone niet goed hoorbaar is in het gitaargeweld, is zijn eeuwige glimlach een overduidelijk teken dat hij geniet. Ook de fans genieten, aan het einde van de set eisen ze meteen de groep terug op het podium. Tijdens 'To Plant A Seed' en 'Dreams' geeft iedereen nog eenmaal alles, om vervolgens doodmoe met de bus naar huis te gaan.