VERSLAG: DeWolff / The Flying Eyes - 2/4 - Vera

DeWolff / The Flying Eyes

2010 was echt het doorbraakjaar voor de jonge gasten van DeWolff . Nu, een jaar later, ligt een tweede album in de winkel en hebben de heren nog steeds geen genoeg van hun eigen psychedelische bluesrock. Tijdens de verschillende optredens kan het hoge Noorden niet overgeslagen worden en dus wordt ook Vera bezocht. Dat dit hoognodig tijd werd bewijst wel de uitverkochte zaal die vol smart op de Limburgers staat te wachten.

Eerst mogen mede psychedelische rockers The Flying Eyes de Groningse poptempel goed opwarmen. Op zich al verbazend dat de Nederlandse mannen een Amerikaanse groep in het voorprogramma hebben staan, maar naarmate de nummers vorderen neemt de verbazing alleen maar toe. The Flying Eyes speelt een heerlijke en bovenal goede mix van psychedelische rock. Nummers worden uitgemeten tot complete epossen en verrassende instrumenten als een steelgitaar en zingende zaag bezorgen de band een aangenaam eigen geluid. Hier en daar doet de muziek nog het meest aan The Doors denken.

Dat deze mannen meer verdienen dan een voorprogramma blijkt ook het drietal van DeWolff te beamen. Pablo van de Poel, gitarist en zanger van het trio, begint na een korte pauze met de aankondiging dat zij zichzelf meer zien als na-programma van The Flying Eyes dan als hoofdact. Deze opmerking doet deze heren zelf echter te kort, want binnen een paar minuten staat de hele zaal vol energie te headbangen.

Na enkele, tamelijk veel op elkaar lijkende, nummers knalt de sfeer er echt goed in met ‘Silver Love Machine’. Het breed uitgemeten nummer begint relaxt en weet zich naar enkele knallende hoogtepunten toe te werken. Met name de solerende momenten, waarbij de rest van de band op een lager volume speelt, maken indruk. Vanaf dit moment wordt er weer aangetoond waarom de band zo gemakkelijk Vera uitverkoopt.

Als tijdens de toegift ‘Gold and Seaweed’ ook nog eens uitgewerkt wordt tot een voortreffelijk epos kan de Groningse poptempel niet meer stuk. De drummer knalt er een heerlijke drumsolo uit en de gitarist loopt al zingend zelf ook nog even de pit in. Inmiddels mogen de optredens van DeWolff niet meer zo spannend zijn als in hun begindagen, de heren weten voortreffelijk het publiek te bespelen en zitten binnen no time een 60s rockfeestje op gang.