VERSLAG: James Blake - 7/4 - Melkweg

James Blake heeft weinig nodig om indruk te maken.

Op 7 april keert James Blake terug in de Melkweg. Was zijn vorige optreden nog veilig vanachter een laptop, vanavond staat er een heuse band en zit het publiek op stoelen. James brengt een gitarist/knoppendrukker en een drummer met elektronisch drumstel met zich mee. Zelf zit hij ingebouwd tussen twee keyboards en een set pedalen en effectkasten.
Fijn is het dat de Melkweg de bar sluit tijdens het optreden, zodat het stil kan zijn tijdens de show.

James blijkt op het podium een ingetogen persoonlijkheid. Op een leuke grap na, "I thought this was a club, why is everybody sitting down?", is er weinig verbale communicatie met het publiek. Nergens voor nodig ook. De muziek die we horen komt hard binnen!

Direct in het openingsnummer 'Unlock' valt op dat zijn drummer in staat is om het onnatuurlijke ritme perfect te spelen. Door zijn drumkit voor ieder nummer met nieuwe samples te laden ontstaat aangename variatie. De muziek klinkt bijzonder 'live' ondanks alle electronika. De meeste songs krijgen een soulrandje dat doet denken aan Lewis Taylor. Ingetogen melancholische stukken als 'Give me my month' worden gevolgd door uitbundige versies van 'I Never Learnt To Share' en 'Klavierwerke'. Voor 'I Never Learnt To Share' demonstreert James Blake een kunde die we kennen van Jamie Lidell. Door zijn eigen stem te samplen en direct daar overheen een tweede en vervolgens derde stem te dubben bouwt hij die ene regel tekst "My brother and my sister don't speak to me, but I don't blame 'm." uit tot een hoogtepunt.

Zijn Feist cover 'Limit to your love' wordt uiteraard enthousiast ontvangen door het publiek. De uitvoering mag er zeker zijn evenals die van 'The Wilhelm scream'. Sobere opbouw, climax en weer helemaal terug naar stilte. Daar heeft het publiek naarmate de show vordert merkbaar moeite mee. Er moet snel geklapt worden voordat het voorbij is.

Na een staande ovatie is zitten geen optie meer. James weet dat gelukkig, want de Digital Mystikz cover 'Anti-War dub' volgt. De sub bassen laten alles in de Max meetrillen. Toch is de afsluiter een nieuw ingetogen piano liedje. Waardoor de boodschap wordt onderstreept: dubstep is leuk, maar James Blake kan ook hele mooie liedjes schrijven.

Live heeft James Blake wel degelijk iets toe te voegen aan zijn muziek. Juist de soberheid van zijn composities laat ruimte voor subtiele hoogtepunten en een indrukwekkende atmosfeer. Zou hij dit ook in de tent op Werchter voor elkaar krijgen?