VERSLAG: Roger Waters - 8/4 - Gelredome

Roger Waters

Roger Waters gaf de laatste jaren nogal wat shows weg in Nederland, allen in het kader van het Pink Floyd meesterwerk Dark Side of the Moon. Dat begon prachtig op het Arrow Classic Rock festival, met een volle maan als uniek decor. Dit succes werd vervolgd in Ahoy, werd nog grootser aangepakt in het Gelredome en de laatste, in Landgraaf, was misschien een beetje té. Overdaad schaadt, zelfs als het om Roger Waters gaat. Het spektakel dat Roger Waters biedt blijft grotesk, bombastisch, theatraal en indrukwekkend, maar met een –met alle respect- stokoud oeuvre is spektakel toch hetgene waar je vernieuwing in kan aanbrengen. In dat opzicht was de aankondiging van een tour rond dat andere meesterwerk, The Wall, iets om naar uit te kijken. Wat variatie in de setlist kon sowieso geen kwaad, maar het thema dat The Wall met zich meebrengt (de Tweede Wereldoorlog) én de belofte dat deze show zou bestaan uit zeer geavanceerde technieken, was de moeite en het hoge entreegeld bij voorbaat al waard.

Het podium van het Gelredome bestaat uit delen van een muur. Natuurlijk begint Roger Waters met ‘In the Flesh’, inclusief flink veel vuurwerk en een heus vliegtuigje dat tegen de Muur aanvliegt, met een fraaie ontploffing als resultaat. De delen muur dienen uiteraard ook als visueel decor, waar beelden op geprojecteerd worden. Bij ‘The Thin Ice’ worden foto’s van soldaten uit de Tweede Wereldoorlog afgewisseld met burgerslachtoffers uit het Midden Oosten. Roger Waters blijft op deze wijze protesteren tegen de bemoeienissen van het Westen in dit deel van de wereld. Het feit dat vanuit elke hoek van het Gelredome geluiden van vliegtuigen, van spelende kinderen, van telefoongesprekken komen, maakt de belevenis nog beangstigender en dus fraaier. De Muur wordt tijdens de nummers steen bij steen verder opgebouwd, waardoor de visuals steeds meer ruimte krijgen en het podium waar de band staat, steeds minder zichtbaar wordt. Langzaamaan wordt de band ingemetseld.

Naast de visuals op de Muur, maken ook diverse poppen hun opwachting. Dit alles leidt af van de band op het podium, die zoals altijd rete-strak speelt. Het spektakel is het belangrijkste, de band is ondergeschikt. Slechts bij ‘Run Like Hell’, al in de tweede helft van de show, eist Roger Waters zelf de aandacht voor zich op. Dat doet ie op z’n eigen wat onnatuurlijke, bijzonder zwak geacteerde wijze, maar het toont wat menselijkheid in deze strak georganiseerde machine. Want dat is het, het Gelredome vergaapte zich soms letterlijk. Tweeëneenhalf uur visuals en spectakel vermoeit helaas nogal snel. De band is grotendeels onzichtbaar en een strakke organisatie in alle geledingen mist per definitie één belangrijk bestanddeel: Een ziel.

Misschien is het publiek daarom ook verheugd bij ‘Comfortably Numb’, waar een fenomenale gitaarsolo uit de hoge hoed getoverd wordt en waarbij gitarist Kilmister óp de muur staat, waardoor hij voor het gehele Gelredome zichtbaar is. Het publiek reageert er in ieder geval dankbaar op, maar staat voor het overgrote deel toch met open mond en stoïcijns te kijken naar datgene dat zich op het podium afspeelt.

Roger Waters live is nog altijd een weergaloos spektakel, met de Tweede Wereldoorlog en verwijzingen naar de tegenwoordige tijd als voornaamste thema. De visuals zijn fantastisch en emotioneren bij vlagen. De toevoegingen van reusachtige poppen en het overbekende Pink Floyd-varken zijn interessante afwisselingen. Het Gelredome krijgt een tot in de puntjes georganiseerde, perfecte, strakke show voorgeschoteld. En dat vermoeit toch nogal snel.