VERSLAG: Wovenhand - 13/4 - Paard van Troje

Wovenhand in het Paard

Wovenhand begint als hobbyproject van 16 Horsepower-frontman David Eugene Edwards. 16 Horsepower bestaat niet meer, en Wovenhand is inmiddels een fulltime band. Vandaag spelen ze als drietal in het Paard van Troje in Den Haag aangezien bassist Pascal Humbert zich op dit moment met een ander project bezig schijnt te houden.

De avond wordt geopend door de 4 heren en dame van Eklin. De band produceert geluidscollages die veelal bestaan uit repeterende bas- en drumgrooves, onheilspellende geluiden uit de synthesizer, geluidseffecten met veel galm van de gitarist en de ijle zang van zangeres Leontien. Samen levert dit een bij tijd en wijle hypnotiserend geheel op waarbij de zangeres op geheel eigen wijze bewegend, opgaat in de muziek.

Als na een korte ombouwpauze het zaallicht uitgaat en een onheilspellende drone door de zaal schalt, is de spanning voelbaar. Na een paar minuten maken de bandleden eindelijk hun opwachting en zetten ze het eerste nummer in. Wat direct opvalt is de intense podiumpresentatie van Edwards: hij maakt ongecontroleerde bewegingen, praat in zichzelf, kijkt nauwelijks het publiek in, en als hij dat wel doet met een lege, bijna angstaanjagende blik. Het grootste gedeelte van het concert lijkt hij zich in een eigen wereld te bevinden, bevolkt door de demonen die hem teisteren. Hij speelt voor Zijn glorie, en dat doet hij met volle overtuiging.

Ondertussen leggen drummer Ordy Garrison en toetsenist Jeff Linsenmeir de stevige fundering voor de nummers die grotendeels donker en onheilspellend klinken. Edwards, met veren in zijn haar, bespeelt afwisselend zijn gitaar en banjo en brengt op indringende wijze zijn boodschap over op het publiek dat ademloos toekijkt. Op een aantal momenten neigen nummers zelfs richting spoken word te gaan. Hier horen we Edwards preken voor ons zondaars, zonder zich direct tot het publiek te richten. De interactie met de zaal blijft beperkt tot een kort bedankje aan het eind van het concert.

Wovenhand is geen lichte kost. Op het podium kan er bij de mannen geen lach af, want hun muziek is een serieuze zaak. Die muziek is beklemmend, duister en mooi. Na vijf kwartier en een toegift van één nummer is het echter gedaan en laat Wovenhand een publiek achter dat getuige is geweest van een intense live-ervaring.