VERSLAG: Rhytm & Blues Night - 7/5 - De Oosterpoort

Rhythm & Blues Night

De Groninger Rhythm & Bluesnight weet elk jaar een fantastisch programma neer te zetten. Desondanks had het festival dit jaar duidelijk te lijden onder haar op het eerste gezicht magertjes programma. Headliner Los Lonely Boys bezocht Groningen afgelopen september ook al, Johnny Winter maakte op de laatste Crossroads Dvd’s een allesbehalve indrukwekkende indruk en The Band Of Heathens verdient zeker een headline positie, maar moet eerst nog wat meer naamsbekendheid opbouwen. Dit was ook te merken aan de kaartverkoop, de Oosterpoort deed op sommige momenten erg leeg aan. De mensen die echter hun vertrouwen gaven aan de altijd goede keuzes van de programmeurs werden verrast met enkele pareltjes van optredens.

Om stipt acht uur mag de Groningse Ralph De Jongh de foyer opwarmen. Samen met zijn band The Crazy Hearts speelt Ralph de Jongh heerlijke blues geïnspireerde rock. Zijn stem doet veel aan Mick Jagger denken en gecombineerd met de zeer aanwezige orgeltonen lijkt het alsof de Rolling Stones in hun eerste dagen hier op het podium staan. Ralph De Jongh is de perfecte man om deze avond in volle vaart te openen.

In de Grote Zaal zijn dan inmiddels de Los Lonely Boys vol energie aan hun set begonnen. De drie broers hakken er hartstochtelijk op los. De eerste paar nummers weten ondanks de tomeloze energie matig te boeien. De bassist en gitarist zingen alles tweestemmig en de refreinen komen hierdoor wat zeurderig over. Naarmate de set vordert komt er echter een extra accent op de instrumentale gedeeltes en bewijzen de heren waarom ze zo populair zijn. De mix van rock, blues en Tex-Mex schuift van hoogtepunt naar hoogtepunt. Door het sterke drumwerk en indrukwekkende schurende solo’s valt het de heren gemakkelijk te vergeven dat ze alles tweestemmig zingen.

De mannen van These United States brengen vervolgens een veel meer door country geïnspireerde set. Het zijn met name de momenten waarop een van de gitaristen zijn gitaar inruilt voor een steel gitaar dat de band indruk maakt.

In de grote zaal maakt vervolgens de grote legende van vanavond zijn opwachting: Johnny Winter. De albino is inmiddels 67 jaar oud, maar toert nog steeds gepassioneerd de wereld over. Zijn band bestaat uit een stuk jongere basgitarist en een normale gitarist die hem begeleiden. De drummer lijkt meer van Winter zijn generatie. De ritmesectie speelt de verschillende Rock and Roll nummers in een verrassend hoog tempo. Winter blijkt dit tempo met zijn slidegitaar nog redelijk bij te kunnen houden en al zittend speelt hij onder andere ‘Mojo Boogie’. Na verloop van tijd valt het echter op dat Winter moeite heeft om samen met zijn band te spelen. De ritmesectie doet zijn ding en hij speelt daar wat overheen. Door het gebrek aan dynamiek tussen beiden lijken alle nummers erg veel op elkaar.

Vervolgens gaat het er in de kleine zaal een stuk rustiger aan toe. Corinne West en Kelly Joe Phelps zingen, zichzelf begeleidend op akoestisch gitaar, prachtige tweestemmige nummers. De stemmen passen zeer goed bij elkaar en het duo brengt je binnen enkele tellen richting dromenland. Helaas is dat zo halverwege de nacht nog niet de bedoeling en het gebrek aan blues invloeden maakt het duo een vreemde vis in de Rhythm & Blues Night vijver.

In de Foyer gaat het er met Jason Isbel een stuk harder aan toe. Samen met zijn band The 400 Unit speelt de gitarist een mix van rock en country. Vorig jaar wist Jason nauwelijks te boeien, vandaag speelt hij een voortreffelijke set. De enkele echte bluesnummers die passeren doen de avond goed. Wanneer de gitarist afsluit met een cover van Neil Young zijn ‘Like A Hurricane’ is iedereen om: hier staat een fantastische muzikant.

Dave Gonzalez viel vorig jaar ook al te bewonderen op de Rhythm & Blues Night. Toen bracht hij The Paladins mee, vanavond komt hij met zijn nieuwste band. Onder de naam The Stone River Boys speelt hij een vrolijke dansbare mix van country, soul en blues. Wederom is er een slide gitaar meegebracht. Gonzalez speelt enkele sterke solo’s , de slide gitarist speelt ook fantastisch en de vrolijke maniertjes van de zanger maken van dit optreden een heerlijk feestje.

Gelukkig staat er op het einde van de avond nog net die ene band die je kippenvel bezorgt. The Band Of Heathens is redelijk onbekend in ons land, maar dat zal hoogstwaarschijnlijk niet lang meer duren. De groep bestaat uit drie singer-songwriters aangevuld met een bassist en drummer. Alle drie hebben ze voortreffelijke stemmen en hun degelijke rocknummers doen nog het meeste aan The Band denken. Het is verbluffend om te zien hoe om drie uur ’s nachts iedereen nog zo stil en indrukwekkend naar een groep als deze kan luisteren.

Op de éénentwintigste editie van de Rhythm & Blues Night werden wederom enkele fantastische optredens neergezet. Waar op voorhand weinig bekende namen geprogrammeerd stonden waren pareltjes overal te ontdekken. Met name de verrassende nadruk op countrymuziek, inclusief de alom aanwezige steel gitaar, bevalt goed. Zo wordt er vanavond maar weer eens bewezen dat de tickets voor de volgende editie blind gekocht kunnen worden, de programmeurs hebben een goed neusje voor muziek en zonder publiekstrekkers kan de avond ook meer dan plezierig zijn.