VERSLAG: Sufjan Stevens - 21/5 - Muziekgebouw Eindhoven

Apocalyptische show

Om iets voor half acht gingen de deuren open en de eerste vaste fans stormen naar binnen. Dit is ook wel logisch, de Nederlandse fans hebben maar liefst vijf jaar moeten wachten op een Nederlands optreden van Sufjan. Drie kwartier na het openen van de deuren is de zaal al aardig gevuld en begint DM Stith, het voorprogramma, aan zijn set. David Michael Stith is al 2 jaar verbonden aan het label van Sufjan Stevens, Asthmatic Kitty records. Hij speelt tijdens dit optreden alleen gitaar, maar speelt ook dikwijls piano. Hij imponeert met zijn samplingtechniek, waardoor hij niet ‘weer de zoveelste singer-songwriter met gitaar’ is. Maar zelfs ‘My Impatience’, zonder sampling, imponeert door de kracht van zijn heldere stem.

Terwijl het publiek napraat over DM Stith’s optreden, daalt een zwart doorzichtig scherm voor het podium neer. Door dit mysterieuze scherm ziet het publiek de roadies de show opbouwen. Wat op het podium staat is magnifiek, een scala aan instrumenten en attributen.

Hier maakt Sufjan Stevensdan ook rijkelijk gebruik van. Hij komt op met twee grote zwanenvleugels, gedragen op een raar futuristisch pak. Waarom snappen we dan ook meteen, als hij ‘Seven Swans’ inzet. Zijn elfkoppige (!) band maakt zwanengeluiden, tot Sufjan zijn betoverende stem inzet. De magie wordt versterkt door projecties helemaal achterop het podium, en op het zwarte scherm dat voor het podium hangt. Na de krachtige opener richt Sufjan zich tot het publiek. Hij feliciteert iedereen met het overleven van ‘the deadline’, die 3 uur eerder het einde van de wereld zou betekenen. De show zal dan ook compleet in teken staan van apocalyptische sferen, wat eigenlijk wel overeenkomt met de sfeer op ‘Age of Adz’, het laatste album van Sufjan.

De liedjes van ‘Age of Adz’ worden dan ook veelvuldig gespeeld deze avond. ‘Too Much’, ‘Age of Adz’, ‘I Walked’, ‘Now that I’m Older’, ‘Vesuvius’, ze komen allemaal voorbij, en duren bijna allemaal zo’n 7 a 9 minuten. ‘Heirloom’ is het enige oude nummer dat de nieuwelingen afwisselt. Zijn achtergronddanseressen/zangeressen dansen vrolijk op ieder nummer mee, en bij ieder nummer hoort een ander gek futuristisch attribuut. De band speelt in ieder nummer foutloos en strak, zelfs de twee drummers slaan altijd simultaan. Ook de projectieschermen voor en achter het podium verzetten veel werk, bij ieder nummer is een passende projectie.
Hoewel alle nummers elektronisch van aard zijn, en de blazerssectie aanzet geeft tot dansen, komt het publiek niet echt los. Sufjan hoopt het publiek meer te betrekken bij de spectaculaire show door het te laten meezingen met een solo akoestisch nummer. Dit lijkt te werken, want het publiek danst en zingt erna veel meer mee. Sufjan doet echter nog meer pogingen, door een achtergrondverhaal over het album te vertellen. Hij werd bij het maken ervan geïnspireerd door Royal Robertson, een schilder uit Baldwin, Louisiana. Door zijn schizofrenie dacht hij dat hij bezoeken van buitenaardse wezens kreeg, en tekende hierover. Op het scherm achter het podium worden beelden van Robertson geprojecteerd. De projectie helpt zeker bij het begrijpen van het futuristische karakter van de show.

Het einde van de show lijkt in zicht te komen na een duur van al ruim anderhalf uur. Maar nee, Sufjan is nog niet klaar met ons. Na het mooie ‘Futile Devices’ en zware ‘I Want to Be Well’ wordt ‘Impossible Soul’ ingezet. Dit nummer duurt op het recentste album zo’n 27 minuten, en het publiek vraagt zich af of het live ook zo lang gaat duren. En jawel. ‘Impossible Soul’ wordt het klapstuk van de show. Ballonnen komen uit het plafond en worden dan ook vrolijk in het rond geslagen door het publiek. Het publiek raakt niet uitgeput van het ruim een half uur durende, afwisselende nummer, en wil dan ook ‘MORE!’ als Sufjan en zijn band het podium verlaten. Helaas moet het publiek bijna vijf minuten wachten op de toegift, en velen zijn inmiddels al weggelopen omdat zij het geloof in een toegift hebben verloren. Maar, toch komt de toegift er, in de vorm van oude hit ‘Chicago’. Een mooie afsluiter van een imponerende, 2,5 uur durende show, waarbij voor de ‘oude fan’ misschien toch te veel nieuw materiaal is gespeeld.