VERSLAG: Raul Midón - 11/5 - Paradiso

Raul Midón

Raul Midón heeft veel indruk gemaakt met eerdere optredens in ons land, onder andere bij North Sea Jazz. Geen wonder dus dat Paradiso uitverkocht is voor het zitconcert in het donker van deze blinde singer-songwriter uit de Verenigde Staten. Het jonge publiek krijgt als opwarmertje Jempie Vermeulen voorgeschoteld. Deze eveneens blinde Belgische muzikant speelt traditionele muziek op diverse instrumenten. Best in orde hoor, maar zijn muziek heeft geen verwantschap met die van Midón en is misplaatst op een avond als deze.

Het duurt dan nog een poosje voordat Raul Midón het podium op geleid wordt. Daar staat verder alleen een gitaar en een paar bongo’s. Hij begint met een nieuw lied getiteld 'Light as a Feather'. Nu het licht nog aan is kun je zien hoe wonderlijk en virtuoos zijn slap-guitar techniek is. Hij slaat met zijn vingers op de snaren en kietelt ze op de terugweg vluchtig. Dit doet hij allemaal in één vloeiende beweging. Meer instrumenten heeft deze man niet nodig om een lied neer te zetten, tenzij je zijn bijzonder warme stem meetelt. Dat die een groot bereik heeft laat hij meteen horen als hij een deel van het openingslied met een falsetstem zingt. Dan wordt het donker, en als ik donker zeg bedoel ik griezelig donker. Midón heet iedereen Welcome to the club! De enkeling die zijn mobiele telefoon aan heeft staan merkt tot zijn schrik dat die de hele zaal verlicht. Het publiek houdt zich dan ook netjes aan de regels, het blijft donker zoals de bedoeling is. De totale afwezigheid van afleidende elementen bij het beluisteren van de muziek is erg prettig. Geen heen en weer geloop door omstanders, geen lelijk licht en geen lonkende bar. Ook de artiest heeft zichzelf weggecijferd om zijn muziek de hoofdrol te geven.

Raul Midón zingt ‘Don’t Be a Silly Man’ erg goed, en improviseert daarbij volop met zijn gitaar. Hij bespeelt het instrument soms subtiel als een streling, maar geeft het er af en toe ook flink van langs. Bij het meer uitgelaten ‘Don’t Take It That Way’ gaat het publiek los. Hij bespeelt zijn gitaar vliegensvlug terwijl hij synchroon scat. Ook horen we voor hem voor het eerst op de bongo’s roffelen. ‘Invisible Chains’ van zijn laatste album Synthesis is een sterk reggaelied over de onzichtbare belemmeringen van mensen. Zijn gitaarspel klinkt soms alsof hij twintig vingers heeft, even tellen als het licht weer aan gaat. Op het sentimentele ‘Bonnie’s Song’ van datzelfde album laat hij zijn vaardigheid op de mondtrompet horen. Hij beheerst de kunst om trompetgeluid na te bootsen uitstekend. Wie Midón nog niet kent zou kunnen denken dat iemand het podium op geslopen is met een trompet. Hij vertelt vooraf meestal iets over de songs die hij speelt. Zo speelde hij ‘Expression Of Love’ met Stevie Wonder. Dit lied van zijn debuutalbum State Of Mind doet vast niet toevallig aan de sound van diens klassieke albums uit de jaren zeventig denken. Als het licht weer aan gaat is het podium even leeg totdat het enthousiaste publiek hem terugroept. Met het licht aan speelt hij ‘Pick Somebody Up’, dit lied van zijn tweede album A World Within a World mocht niet ontbreken. Als ik zie hoe hij bongo’s en gitaar tegelijk bespeelt tel ik zijn vingers toch maar even, het zijn er echt maar tien!

Raul Midón behoort wat mij betreft tot een select groepje muzikanten die ongewoon veel talenten in zich herbergen. Weinig mensen hebben een stem die op zichzelf mag staan in combinatie met dergelijke muzikale vermogens. Hier dringt de vergelijking met Stevie Wonder zich op, blindheid is zeker niet hun enige overeenkomst. Raul Midón heeft in Paradiso een méér dan goed optreden gegeven. De ervaring van de totale duisternis maakte van het geheel een bijna religieuze ervaring.