VERSLAG: Iron Maiden - 8/6 - Gelredome

Iron Maiden - 8/6 – Gelredome

Met een nieuw album op zak, hun vijftiende alweer, is het voor Iron Maiden weer tijd voor een enorme wereldtournee. Vanavond wordt in het kader van deze Final Frontier tournee het Gelredome aangedaan, met in het voorprogramma Rise to Remain. In deze band staat de zoon van Bruce Dickinson achter de microfoon. Ze lijken oprecht blij te zijn met de ontvangst in Arnhem, ondanks dat hun metalcore niet direct bij Iron Maiden lijkt te passen.

Rond negen uur gaat het licht uit en horen we het lange intro van ‘Satellite 15... The Final Frontier’. Als de band invalt zien we dat het podium er uitziet als een ruimtestation met een achtergrond van sterren en planeten, geheel in lijn met het thema van de laatste cd. Natuurlijk ontbreken ook de verhogingen achterop het podium van waar Bruce Dickinson het publiek kan opzwepen niet.

Wat volgt is een setlist die zich het grootste gedeelte van het optreden concentreert op werk van The Final Frontier, aangevuld met nummers van hun laatste paar cd’s zoals ‘Dance of Death’ en ‘The Wicker Man’. Klassiekers als ‘The Trooper’ en ‘Two Minutes to Midnight’ wisselen het geheel af. Deze worden met het luidste gejuich onthaald.

Bij ‘Blood Brothers’, opgedragen aan Maidenfans van over de hele wereld, en ‘When the Wild Wind Blows’ dreigt het concert wat in te zakken. Als ‘The Evil That Men Do’ wordt ingezet is dat echter zo weer voorbij, en de band zet nog even een eindsprint in met gegarandeerde succesnummers als ‘Fear of the Dark’, ‘Number of the Beast’ en ‘Hallowed Be Thy Name’.

Als je naar Iron Maiden gaat weet je wat je kan verwachten: bandleden die als stuiterballen over het podium bewegen, vele gitaarsolo’s van de drie gitaristen en Bruce Dickinson die het publiek regelmatig vraagt om te schreeuwen. Ook vanavond stelt Maiden hierin niet teleur. Vooral gitarist Janick Gers lijkt een extreme overdosis energie te herbergen terwijl hij met zijn gitaar blijft gooien en smijten. Verder komt publiekslieveling Eddie niet alleen tijdens ‘The Evil That Men Do’ het podium op wandelen, hij blijkt binnen een aantal nummers enorm gegroeid te zijn als tijdens ‘Iron Maiden’ een reusachtige versie opduikt. Allemaal koren op de molen van de fans die het slikken als zoete koek.

De band speelt goed en maakt er een enorm visueel spektakel van, zoals we van ze gewend zijn. Iron Maiden zet een degelijke, strak geregisseerde show neer, maar een degelijke show van Iron Maiden in vorm is nog steeds een geweldig avondje vermaak.