VERSLAG: The National - 13/7 - 013

The National - 13/7 - 013

“Leave your home - Change your name - Live alone - Eat your cake”

Eindelijk. Kippenvel. Publiek uit zijn dak. Maar het heeft erg lang moeten duren vanavond bij The National. De avond begint met het Franse duo Arlt. Arlt maakt mooie Franstalige folkliedjes die met akoestische gitaar gebracht worden. Het eerste nadeel is al snel duidelijk. Zeker bij deze muziekstijl is de tekst erg belangrijk. Die is echter in het Frans. Op deze manier is het voor slechts een heel klein deel van het publiek in de uitverkochte 013 te volgen. Aan het einde van een klein half uurtje kan het publiek het wel waarderen, maar echt indruk maken kan het zeker niet.

The National dan. De band opent met ‘England’ en als daarna radiohit ‘Anyone’s Ghost’ voorbij komt lijkt het een briljante avond te gaan worden. Lijkt inderdaad. Want vervolgens is zanger Matt Berninger het even kwijt. Hij loopt wat heen en weer tussen de geluidsman en de microfoon, neemt lang de tijd om wat te gaan drinken tussen de nummers door en verdwijnt zelfs even helemaal van het podium. Het komt het tempo van de show niet ten goede.

“Het is wel leuk om weer binnen te staan, na al die buitenconcerten. Het is wel gek om niet op 25 meter van Beyoncé op te treden.” De zaal lacht. “Beyoncé staat vandaag op het kleine podium in de andere zaal. Nee hoor, dat is een grap. We are no competition.” En dat klopt vandaag helaas. Het kost het de band nogal wat moeite om het publiek weer mee te krijgen.

Ongeveer halverwege het eerste deel van de set lukt het weer, met een werkelijk prachtige versie van ‘Afraid of Everyone’. Vervolgens is wel te horen wat The National allemaal kan. Richting het einde van de set wordt het spannender en blijft de volledige zaal geboeid luisteren. De toegift werkt vervolgens toe naar het hoogtepunt.

Na het recent geschreven ‘Think You Can Wait’ gaat de band via ‘Mr. November’ en ‘Terrible Love’ naar een prachtig einde. Dit keer niet tussen het publiek, maar met de band op de rand van het podium volgt een akoestische versie van ‘Vanderlyle Crybaby Geeks’. En in die hele toegift, met dit nummer als afsluiter klinkt eindelijk de klasse van The National door. Emotie, enthousiasme en overtuiging zorgen aan het einde van de avond toch nog voor kippenvel.