VERSLAG: Tame Impala - 26/6 - Tivoli

Tame Impala - Tivoli

Een zinderend hete en uitverkochte Tivoli, een betere setting is er niet voor de psychedelische gitaarmuziek van Tame Impala. De Australiërs, onder leiding van zanger, producer en gitarist Kevin Parker, brachten in 2010 één van de beste albums van dat jaar uit met Innerspeaker. Lukt het ze de hoge verwachtingen van de bezoekers waar te maken?

De band komt onder luid gejuich het podium oplopen om daarna zonder een woord te zeggen te beginnen met ‘Solitude Is Bliss’. Het geluid is in het begin niet helemaal goed geregeld, maar dat belet de mensen niet om voorzichtig de eerste dansbewegingen eruit te gooien. Kans om te applaudisseren is er niet, want de mannen gaan gelijk door met het volgende nummer. Wat opvalt is dat de band wat stijfjes overkomt en zelfs een beetje nerveus.

Pas na 4 nummers mompelt Parker voor het eerst iets onverstaanbaars in de microfoon. Vanaf dat moment oogt de band ietwat relaxter. Vooral de drummer lijkt het naar zijn zin te hebben, met ontbloot bovenlijf laat hij weten dat Utrecht één van de mooiste steden is die hij ooit bezocht. De band waagt zich voorzichtig aan de eerste prima jam en als daarna hoogtepunt van de avond 'Expectation' in wordt gezet lijkt het niet meer verkeerd te kunnen gaan. Jammer genoeg gaat het vanaf daar een beetje bergafwaarts.

Aan de liedjes zelf ligt het niet (de uitvoering van Angel van Massive Attack is een aangename verrassing), er wordt ook goed gespeeld en het publiek doet enthousiast mee, maar toch ontbreekt er iets. De beste nummers van Tame Impala zitten vooral in het begin en tegen het einde van het concert wordt de focus steeds meer gelegd op lange jams. Eerder gaf Parker al aan dat de band niet doet aan toegiften, dus toen de gitaren af werden gedaan na weer een lange jam-achtige versie van 'The Bold Arrow Of Time', kon ondergetekende niet anders dan met gemengde gevoelens de Tivoli verlaten. Het was in principe een goed optreden, maar toch blijft er het gevoel kleven dat er meer in zat.