VERSLAG: Death Cab For Cutie - 30/6 - Melkweg

Death Cab For Cutie - 30/6 - Melkweg

De hoogtijdagen van Death Cab For Cutie zijn eigenlijk geweest, zo menen de kenners. Althans, op artistiek niveau. Want waar doorbraakplaten Transatlanticism en Plans geweldige kritieken kregen, zijn het de daaropvolgende platen Narrow Stairs en Codes and Keys die op commercieel vlak de meeste centen binnenhalen. Vanwege het uitkomen van die laatste plaat, Codes and Keys, staat de band in de Melkweg. Het concert is al weken van tevoren uitverkocht, want de fans hebben er lang op moeten wachten. De laatste keer dat de band in Nederland stond is alweer drie jaar geleden.

Iets na negenen gaan de lichten uit. Het bijna dertien jaar oude ‘Bend to Squares’, de setopener, wordt lauwtjes ontvangen. Als daarna ‘The New Year’ wordt gespeeld, klinkt er wél herkenning vanuit het publiek. Wat eigenlijk meteen opvalt is dat Death Cab For Cutie live een veel stoerdere band is dan op plaat. Waar zanger Ben Gibbard bekend staat als nerd, met jampotglazenbril en akoestische gitaar, is het vandaag een stoere rockzanger met zweetbandjes. Als hij even geen gitaar speelt of hoeft te zingen, zet hij zelfs hardhandig de net niet op hem gerichte ventilator recht. Als als vierde ‘Crooked Teeth’ wordt gespeeld heb je het idee dat het concert nu echt is begonnen. De gitaristen gaan op in hun spel, terwijl de kauwgom kauwende, koele drummer Jason McGerr de boel bij elkaar houdt.

Na vijf nummers zegt Gibbard tegen de zaal: “We have a new record out, I hope you guys like it. This next song is on it”, waarna ‘Doors Unlocked And Open’ het eerste nieuwe nummer is dat op de zaal wordt afgevuurd. In totaal komen er vanavond zeven nummers van de nieuwe plaat voorbij. De show speelt zich af in hoog tempo, waarbij de nummers vlug achter elkaar worden doorgespeeld. De opbouw van de setlist is slim: nadat de band van het podium verdwijnt en Gibbard solo ‘I Will Follow You Into The Dark’ zingt, komt de basintro van ‘I Will Posess Your Heart’ er alleen maar steviger in.

Vlak na de helft zakt het optreden in. Het nieuwe ‘Underneath the Sycamore’ en ‘Some Boys’ en het tien jaar oude ‘A Movie Script Ending’ zijn niet bij iedereen bekend, waardoor de aandacht even verslapt. De afsluiting van de reguliere set is dan wel weer ijzersterk, met ‘Soul Meets Body’, ‘Cath..’ en ‘Sound of Settling’: allemaal top 3-nummers van respectievelijk Plans, Narrow Stairs en Translanticism. Met het nummer ‘Transatlanticism’ wordt de toegift en dus ook het optreden afgesloten. Een track van rond de 8 minuten, waardoor een gedeelte van het publiek tijdens dit nummer reeds (voor de grote drukte uit) de jassen gaat halen.

Death Cab For Cutie speelde ongeveer 25 nummers, net binnen de twee uur. Van de laatste platen kwamen 4 a 5 nummers per stuk langs, plus nog wat oudere tracks. Je zou zeggen dat een band met zo’n gigantisch (hit)repertoire een bepaalde spanningsboog in het optreden kan ontwikkelen waardoor op een gegeven moment alles samenkomt. Dat ontbrak. Toch kan het publiek met een gerust hart naar huis gaan, want op de setlist stond voor ieder wat wils. De hits werden gespeeld, maar helaas miste de echte vonk.