VERSLAG: Beady Eye - 18/10 - HMH

Beady Eye

Liam Gallagher is weer terug in Nederland. In maart was het optreden van zijn nieuwe band Beady Eye in de Paradiso nog compleet uitverkocht. Destijds was de hype rond de band groot, maar na het uitbrengen van het, niet meer dan redelijke, debuutalbum ‘Different Gear, Still Speeding’ lijkt de interesse in de band een beetje te dalen. Dat is te merken aan de hoeveelheid bezoekers in de Heineken Music Hall. Om nou te zeggen dat de opkomst beschamend is gaat wat te ver, maar het is duidelijk dat de Heineken Music Hall nog een maatje te groot is. Voor de mensen die wel naar de concertzaal zijn afgereisd maakt dat niet veel uit, zolang er maar een goede show wordt gegeven.

Na het leuke voorprogramma The Moons komen Liam en zijn mannen het podium op. Ze beginnen gelijk met één van de betere nummers van het album, ‘Four Letter Word’. Het nummer is een ideale setopener en als daarna ‘Beatles and Stones’ en ‘Millionaire’ worden gespeeld is er te spreken van een prima begin. Als na een half uur ook al ‘The Roller’, ‘For Anyone ’ en hoogtepunt ‘The Beat Goes On’ voorbij zijn gekomen moet de bezoeker vrezen voor een zwak slotstuk. Helaas is dat ook het geval als ze het concert afsluiten met matige nummers als ‘Wigwam’, ‘Man of Misery’ en ’The Morning Son’. Door de slecht uitgekozen speelvolgorde valt het onevenwichtige materiaal nog eens extra op, sommige nummers zijn ronduit saai te noemen.

Omdat de band nog maar één album heeft, plus wat b-kantjes, wordt na een klein uurtje de toegift al ingezet. En een kans op een uitgebreide toegift is meteen al verkeken als er bij de opkomst van Liam bier het podium op wordt gegooid. Liam dreigt meteen het podium af te stormen als iemand het aandurft nog een keer een biertje richting podium te werpen. Het is de charismatische frontman snel vergeven als er een prima uitvoering van gebruikelijke cover ‘Sons of the Stage’ van World of Twist wordt gespeeld. Na een kort bedankje is Liam weer vertrokken, de bezoeker achterlatend met gemengde gevoelens.

Het is algemeen bekend dat charisma en arrogantie bij Liam hand in hand gaan. Die arrogantie is gerechtvaardigd als er briljante muziek wordt gemaakt, zoals Liam in het verleden heeft gedaan met Oasis. Maar als de briljante muziek achterblijft en alleen de arrogantie overblijft, wordt de indruk gewekt van een verwende rockster die teert op prestaties uit het verleden. Het is te hopen dat het volgende album wat meer toppers als ‘Four Letter Word’ en ‘The Beat Goes On’ bevat, zodat zijn arrogantie weer gerechtvaardigd is.