VERSLAG: Lana Del Rey - 10/11 - Paradiso

Lana Del Rey

Tout hip Amsterdam staat op de stoep voor Paradiso. Het zoemt in de lange rij bij de gastenlijstingang. Wie een kaartje gekocht heeft, kan de rij passeren. Reden van de drukte is het uitverkochte optreden van Lana Del Rey, een 25-jarige zangeres uit New York. Met haar eerste single Video Games, een fraai gezongen popliedje waarin soul, verloren grandeur en melancholie om een hoofdrol vechten, scoorde ze meteen een 3FM Megahit. De bijbehorende clip, vol korrelige filmbeelden uit de tijd dat de Amerikaanse droom nog voor iedereen in het verschiet lag en relaties groot en meeslepend waren, paste perfect bij het nummer. Ook de b-kant, Blue Jeans, werd juichend onthaald. Reden waarom de online pers massaal op haar dook en een kaartje voor vanavond op Marktplaats €100 doet. Haar debuutalbum komt pas in maart uit. Om de buzz tussen de single en het album vast te houden doet ze een korte Europese tournee. Met optredens van een half uurtje, zo blijkt.

Binnen is het een gekakel van jewelste. Modejongetjes complimenteren elkaar, journalisten proberen hun cool te houden en de rest twittert dat ze bij Lana Del Rey staan. Het gevoel dat er hangt is lichtelijk opgewonden en samen te vatten als ‘wij zijn bij dé heetste act van vanavond’. Die drie kwartier te laat begint. Boven het podium bungelen drie grote ballonnen. Daaronder: vier heren op gitaar, bas, toetsen en drums. In het midden een frêle meisje met lichtbruine krullen in het lange sluike haar, het slanke lichaam gestoken in een strak zwart jurkje. De microfoon houdt ze voorzichtig in haar rechterhand, terwijl ze het hoofd lichtjes naar voren buigt en de rand van het podium zoekt.

Hoe goed juffrouw Del Rey ook met haar (al dan niet met botox ingespoten) lippen pruilt, de meeste aandacht gaat uit naar die ballonnen. Dat is maar goed ook, want aan haar podiumpresentatie moet nog veel gebeuren. Oogcontact is er weinig, ze beweegt nauwelijks en als ze al opkijkt, houdt ze bij voorkeur de ogen gesloten. Ze maakt een schuchtere indruk en haar manier van bewegen lijkt geregeld op een auditie voor Idols, alsof ze nog helemaal niet klaar is om met dit materiaal en deze band op te treden. Op basis van haar muziek verwacht je een verleidelijke vamp die mannen gek maakt met haar zwoele geflirt en onbereikbaarheid, maar die is in geen velden of wegen te bekennen. De meeste aandacht gaat dan ook uit naar de drie ballonnen, waarop beelden uit oude films, cartoonfragmenten en wolkenvelden worden geprojecteerd die uitermate goed passen bij de sfeer van de nummers. Ze roept herinneringen op aan een tijd die wij nooit meemaakten. Zelf gebruikt de zangeres de term ‘Hollywoodcore’ om haar muziek te omschrijven en namecheckt ze James Dean. De nummers die naast Blue Jeans en Video Games uitlekten laten een subtiel, gelaagd geluid horen waarin de stem van Del Rey alle ruimte krijgt om te schitteren.

Die ruimte krijgt ze vanavond niet van haar vier begeleiders, die het zo delicate geluid van haar liedjes niet altijd even goed weten te vertalen naar het podium. Dan krijgt het dromerige geluid van haar muziek, essentieel voor de melancholie, iets heel aards, puntigs en ja, plats mee en moet ze vechten om een plekje te krijgen voor haar stem. De gedragen sfeer van een Video Games wordt vrijwel teniet gedaan. Daarbij komt ze in opener China Doll en het daaropvolgende Born 2 Die, met de prikkelende zin ‘fuck you hard in the rain’, vocaal niet heel sterk uit de verf.

Daarna herstelt ze zich en laat ze horen wat een bijzondere stem ze heeft. Het zit hem niet in de kracht of de uithalen, maar in de diversiteit. De set duurt maar acht nummers, maar binnen een nummer kan ze soms als twee verschillende zangeressen klinken. Het ene moment als een zwoele diva met een soepele gerijpte stem, het volgende als een smachtend tienermeisje. In het naar hiphop neigende You Can Be The Boss klinkt ze weer als een straatwijs rijkeluisdochter die met rappende jongens uit de Bronx hangt.

Zo goed als iedereen zal zeggen dat het was, is het vanavond niet. Ook worden de hoge verwachtingen, door alle hype bijna onwerkelijk hoog opgeschroeft, niet ingelost. Vanavond laat ze vooral horen een bijzondere zangeres te zijn die flink wat in huis heeft en in potentie een serieuze kandidaat te zijn om als een van dé debutanten van 2012 de boeken in te gaan. Dan moet haar live-show tegen de tijd van de albumrelease wel beter zijn dan wat ze vanavond liet zien.