VERSLAG: Fleet Foxes - 29/11 - HMH

Fleet Foxes – 29/11 – Heineken Music Hall

Direct na de aankondiging van dit concert barst er op internet een discussie los. Wat heeft Fleet Foxes te zoeken in die grote Heineken Music Hall? Aan het Amerikaanse Indie folk collectief is de beurt om die vraag een positief antwoord te geven. De HMH uitverkopen blijkt nog niet te lukken, toch zijn er voldoende liefhebbers die willen zien hoe de band het er vanaf brengt.

De heren en dame van Vetiver openen de avond. De in San Francisco opgerichte band weet vanavond met zijn Indie rock niet te overtuigen. Voor de hand liggende songstructuren en de ietwat hees aandoende stem van zanger Andy Cabic zijn er debet aan dat Vetiver de middelmaat niet ontstijgt.

Waar het voorprogramma alle risico’s vermijdt, doet Fleet Foxes het tegenovergestelde. ‘The Plains/Bitter Dancer’, dat een abstract intro heeft, is het startsein van het eerste deel van de set waarin de band direct een vol geluid laat horen. De liedjes na de opener, waaronder ‘Mykonos’ van de EP Sun Giant, roepen de vraag op of er vanavond ook nog ruimte is voor de rustigere passages uit het oeuvre van Fleet Foxes. Tijdens ‘Sim Sala Bim’, afkomstig van het dit jaar uitgebrachte tweede album Helplessness Blues, laat de band horen dat dit het geval is. Een ingetogen middenstuk wordt uitgebouwd tot een waar folkfeest waar de vonken vanaf vliegen.

Met de berg goede liedjes die Fleet Foxes al heeft gemaakt, de stem van frontman Robin Pecknold en steeds andere bandleden die de hoofdrol opeisen weet de band te imponeren. De vrije solo op de basklarinet in ‘The Shrine/An Argument’ is een voorbeeld van het feit dat er niet voor de makkelijke weg wordt gekozen. Een ander hoogtepunt in de set is het moment waarop Pecknold, zichzelf begeleidend op gitaar, ‘Montezuma’ inzet en vervolgens wordt bijgestaan door een verbluffende tweede stem van bassist Christian Wargo. Een punt waar de mannen nog aan kunnen werken is de lange tijd die ze zichzelf gunnen voor er een nieuw liedje wordt ingezet, zeker als je bedenkt dat de band weinig te melden heeft aan het publiek.

De toegift begint met Pecknold die een nieuw liedje ten gehore brengt. Een stem en een gitaar die een paar duizend mensen bij de les weten te houden, het is muisstil in de HMH. ‘Sun It Rises’ en het ijzersterke ‘Blue Ridge Mountains’, beiden afkomstig van debuutalbum Fleet Foxes, vormen de opmaat naar de finale. ‘Helplessness Blues’ heeft alle facetten in huis die de band in het anderhalf uur daarvoor heeft laten horen. Het liedje zit goed in elkaar, loepzuivere samenzang en instrumenten die perfect met elkaar in balans zijn.

Fleet Foxes speelt de HMH plat zoals Robin Pecknold zingt, moeiteloos. De visuals die bestaan uit psychedelische figuren en patronen hebben de Amerikanen niet nodig om een spannend optreden te verzorgen. Kleine bandjes worden groot.