VERSLAG: Black Keys - 1/2 - Klokgebouw

Black Keys - 1/2 - Klokgebouw

Het is vanavond de vierde keer Black Keys voor ondergetekende. Na Tivoli, Melkweg en een vroege festivalspot op Werchter is het een beetje onwennig om de band een grote zaal als het Klokgebouw te zien uitverkopen. Nog moeilijker is het voor het geestesoog te halen dat deze band headliner is op het gigantische Coachella festival naast artiesten als Snoop Dogg, Doctor Dre en Radiohead. Het is moeilijk te ontkennen dat op hun laatste album 'El Camino' vol hits staat, maar zal de elementaire bluesrock goed genoeg overkomen om zo veel mensen te boeien?

Met Band of Skulls heeft de Black Keys een heel mooi voorprogramma staan. Een band die zelf de Melkweg vult, doet alleen voor de hele groten nog een voorpogramma. Helaas kabbelt het optreden een beetje voort. Een beetje White Stripes, een beetje the Kills en een beetje het eigen wat zeurderige Band of Skulls geluid. Op drie goede singles na, brengt de band echter te weinig om echt te boeien.

Stipt kwart over negen is het aan Dan Auerbach en Patrick Carney om alle hoge verwachtingen waar te maken. De eerste twee nummers van album 'Brothers' vallen op door hun gruizig geluid. Bass en Hammond orgel, beide niet door de kernleden van Black Keys bespeeld, staan lekker overstuurd. Dit resulteert in een vies groovend geluid. Heel lekker, maar nog niet genoeg om een grote festivalweide in vuur en vlam te zetten.

Het eerste nummer wat dit wel voor elkaar zou kunnen krijgen is 'Gold on the Ceiling'. Black Keys is een duo en dat bewijzen ze halverwege de set door de overige twee leden achter de coulisen te sturen. Oudere nummers, waar producer Danger Mouse nog geen invloed op had, passeren de revue. Vooral 'Your Touch' en 'I'm your man', titelnummer van de serie Hung, vallen in positieve zin op. Het is zwaar rockende, elementaire blues die de klok slaat. Als 'de band' vervolgens terugkomt, wordt het epische 'Little Black Submarines' ingezet. Met een opbouw waar Led Zeppelin zich niet voor zou schamen, is het live zo mogelijk nog fantastischer nummer dan op plaat. Hierna kopt de band met 'Tighten Up' en 'Lonely Boy' hun eigen voorzet in. Het is niet moeilijk voor te stellen om deze nummers over grote festivalweides te horen schallen.

In de toegift valt de plots uitbundige lichtshow op en wordt iedereen met earworm 'She's Long Gone' naar huis gestuurd. Een fantastisch optreden voor het relatief kleine Klokgebouw, maar of dit in deze vorm voor vijftien keer het aantal mensen van vanavond gaat werken? We gunnen het onszelf van harte!