VERSLAG: The Maccabees - 8/2 - Paradiso

The Maccabees - 8/2 - Paradiso

Met een nieuw album op zak, staan The Maccabees vanavond in een uitverkochte Paradiso. Met dit album zijn ze een andere richting op gegaan dan we van ze gewend zijn. Het album klinkt volwassener en lijkt meer gericht op het grote publiek. Het is dus spannend hoe het gaat uitpakken vanavond, hoe zal het publiek reageren op dit nieuwe geluid?

We are Augustines uit New York verzorgt het voorprogramma en het is duidelijk dat de drie heren erg gretig zijn. Met een dijk van een stem, veel enthousiasme en een paar fijne liedjes weten ze het langzaam toestromende publiek prima te vermaken. Het is goed te zien dat ze al flink wat podiumervaring hebben opgedaan met vorige bands. Het trio komt zelfverzekerd over en geniet er van om in een mooie zaal als Paradiso te staan. Muzikaal klinkt het echter niet spannend: typisch Amerikaans met muziek die lijkt op bands als The Gaslight Anthem en Band of Horses. Ondanks dat zal dit een band zijn om in de gaten te houden.

Na een tergend lange ombouw van bijna een uur is gelijk duidelijk dat vanavond in het teken staat van het nieuwe album. Net zoals op de plaat beginnen ze het optreden met het intro ‘Given To The Wild’, om daarna echt af te trappen met ‘Child’. In de eerste helft van de set worden maar weinig oude nummers gespeeld. De altijd bescheiden zanger Orlando Weeks biedt dan ook zijn excuses aan; “Thank you for your patience, that were a lot of new songs.” Vervolgens worden ‘Precious Time’ en ‘X-ray’ gespeeld en bij dit eerst genoemde nummer schiet gelijk een groep jongens naar voren om een pit te beginnen. Bij de oudere nummers vermaakt het publiek zich duidelijk het best. Maar toch moet gezegd worden dat de nieuwe nummers een stuk beter tot hun recht komen dan het oudere werk. De oudere nummers worden gehaast gespeeld, waardoor de timing soms vervalt. Dit terwijl de nieuwe nummers met meer pit gespeeld worden dan op de plaat te horen is en live uitstekend klinken.

Het is altijd maar afwachten hoe nieuwe nummers live uitpakken. In het geval van The Maccabees pakken ze zo goed uit dat de oudere liedjes wegvallen bij het grotere geluid wat ze zichzelf aangemeten hebben. De bassist, en ook de tweede gitarist, lijkt er absoluut geen zin in te hebben. Nauwelijks bewegend en met een strak, verveeld gezicht wordt er gespeeld. Dat terwijl de zanger en eerste gitarist met het publiek spelen en met een grote grijns op het podium staan. Zo kent niet alleen de muzikale bibliotheek van The Maccabees twee gezichten maar ook de band zelf.