VERSLAG: Kasabian - 3/3 - Heineken Music Hall

Kasabian

Het is soms wat lastig in te schatten hoe groot een band nu precies in Nederland is. In het geval van Kasabian bijvoorbeeld, kan de Heineken Music Hall net zo goed te klein als te groot zijn. De Britse band verkocht Paradiso en Tivoli de voorgaande jaren al gemakkelijk uit, maar had daarvoor wel de hulp van zijn landgenoten nodig. Het zal dan ook niet geheel toevallig zijn dat de heren op een zaterdag in Amsterdam spelen: wel zo gemakkelijk voor de fans in eigen land. Maar hoewel er vanavond meer dan genoeg lads aanwezig zijn, blijkt Kasabian in Nederland inmiddels ook een gevestigde naam te zijn. De HMH is misschien niet uitverkocht, maar Kaiser Chiefs en Beady Eye hebben met ruim drieduizend bezoekers alvast het nakijken. Geen slecht begin.

Het optreden zelf gaat vervolgens ook voortvarend van start met een explosieve versie van Days Are Forgotten, dat meegeschreeuwd wordt alsof het een Kasabian-klassieker is. Hetzelfde geldt voor Velociraptor!, Re-Wired en Man Of Simple Pleasures, die niet veel later volgen. Vanavond staat dan ook vooral in het teken van de laatste plaat, waarvan de titel niet voor niets eindigt met een uitroepteken. Kasabian is het muzikale equivalent van een klap in het gezicht. Probeer de Britten maar eens uit te leggen dat er in Nederland mensen rondlopen die de bierdouche willen gebruiken om bezoekers een stuk fatstoen door te strot de duwen: vanavond wordt er met bier gesmeten ter euforie en omdat springen en halve liters nu eenmaal niet hand in hand gaan.

Gesprongen wordt er dan ook genoeg. De volledige HMH staat op zijn kop tijdens Vlad The Impaler en Fire (inclusief sitdown), twee van de grootste krakers op de setlist. Diepte er is er gelukkig ook als de band West Ryder Pauper Asylum induikt en Serge Pizzorno de ruimte krijgt om ook de fijnproevers tevreden naar huis te sturen. Altijd onder het toeziend oog van zanger Tom Meighan, die er met zijn zonnebril vanavond uitziet als de belichaming van rock ‘n roll, maar het niet kan laten constant op zoek te zijn naar bevestiging van zijn maatje. Dat is misschien ook wel hetgene dat Kasabian zo sterk maakt: de bijzondere band tussen Meighan en Pizzorno. Geen gevecht op het podium, maar knipogen, knuffels en continue contact.

Afgaande op vanavond rijst dan ook de vraag naar boven hoe lang Kasabian in Europa nog weggezet kan worden op festivalmiddagen, terwijl de band een repetoire en livereputatie heeft waar je u tegen zegt. Ook Velociraptor! blijkt live weer een schot in de roos en daarmee heeft de band eigenlijk wel eens genoeg hits op de setlist staan om eens een festival af te sluiten. Tot die tijd kunnen de Britten nog even hoofdschuddend toekijken hoe wij stapje voor stapje voor Kasabian vallen, terwijl ze aan de andere kant van de Noordzee onderwijl met kinderlijk gemak stadions platspelen. Voor nu is de band in ieder geval verantwoordelijk voor één van de beste shows die dit jaar rijk is en daarmee bombardeert Kasabian zich alvast tot een van de meest veelbelovende acts van Pinkpop 2012.