VERSLAG: Chris Rea - 11/3 - 2012

Chris Rea - 11/03 - Paradiso

Sinds genezing van zijn kanker heeft Chris Rea alleen maar fantastische projecten uitgebracht. De prachtige live opnames van The Road To Hell and Back, een sfeervolle 13 cd box met blues uit alle delen van de wereld en, afgelopen najaar nog, zag zijn eerste officiële solo plaat sinds jaren het levenslicht. Het fantastische Santo Spirito Blues maakte het wachten dubbel en dwars de moeite waard.

Waar de zanger en gitarist in het buitenland hoofdzakelijk stadions vult, is de belangstelling in Nederland dalende. Na drie bezoekjes aan de Heineken Music Hall is nu Paradiso aan de beurt. Uitverkocht, dat wel.

Het decor is duidelijk gericht op deze stadions. Een groot videoscherm is opgehangen achter Chris Rea. Het podium is tevens aangevuld met grootse, oplichtende gitaren. Tijdens de opening wordt er ook volop gebruik gemaakt van het video scherm. Vanuit de ruimte zoomen de beelden langzaam in op een pittoresk kerkje in Italië. Tijdens de show wordt het beeld gevuld met verscheidene, sfeervolle schilderijen van de gitarist zelf. Nog toepasselijker zijn de beelden tijdens Let’s Dance. Terwijl Chris Rea een betoog houdt over zijn recht om op 61 jarige leeftijd nog te mogen dansen draaien op de achtergrond beelden van dansende mensen variërende van de jaren ’60 dansjes tot breakdancers. Na het laatste nummer maakt de gitarist ook gebruik van dit beeld om met zachte trom te vertrekken. Geen groots afscheid, maar een camera die weer uitzoomt van het kerkje de ruimte in.

Vanaf de eerste seconde laat Rea zijn fabuleuze gitaarklanken de voormalige kerk inklinken. Zijn volledige setlist is opgebouwd rond dit gitaarspel. De subtiele banjo en aangename mondharmonica van een paar jaar geleden zijn volledig uit het repertoire gegooid. Ook de band, onder andere bestaande uit twee organisten en een voormalig The Corrs gitarist, is duidelijk naar de achtergrond geschoven. Een nummer als Josephine draait met de extra orgelklanken daardoor alleen nog maar meer om de virtuositeit van Chris Rea.

Imponeren met zijn spel kan Rea nog steeds. Met zijn kenmerkende slide techniek, weet hij elk nummer opnieuw een knallende solo eruit te schudden. Of het nu door de kleine zaal komt of niet, Chris Rea geeft zich voor de volle honderd procent. Solo’s worden aangevuld met kleine danspasjes. Daarnaast worden ook enige, voor de gitarist ongebruikelijk, rock & roll moves uit de trukendoos geplukt. Zelfs zijn bandleden lijken verrast door het enthousiasme.

Wat helaas niet wegneemt dat de show iets intiemer had gekund. De nadruk op het stevige gitaarwerk is hier en daar erg overweldigend. Daarnaast had de subtiliteit van de banjo het optreden een net iets kleinschaliger gevoel mee kunnen geven. Ook de setlist is in de loop der jaren weinig veranderd. Met een album als Santo Spirito Blues op zak is het eeuwig zonde dat het aandeel nieuwe nummers tot een uiterst minimum beperkt is.

Chris Rea liet zich op zondag actiever dan ooit zien. Begeleid door zijn eigen fantastische slide gitaar technieken bleef geen hoek op het Paradiso podium onbenut. De kleinschaligheid van Paradiso draagt zeker ook bij aan extra beleving van zijn virtuositeit. Een show van de oude meester Rea blijft gewoon een juweeltje. Als hij dit enthousiasme op het podium weet te behouden kan de Ier ongetwijfeld nog jaren mee.