VERSLAG: Tool - 27 juni - Tool

Tool - 27 juni - HMH

"Attentie attentie: De recensent van vanavond wil u vragen om tijdens het lezen van deze recensie niet te roken. Heb respect voor je omgeving en de recensent en rook niet!". Zo, even testen of ik net als Tool met zo'n belerende oproep weg kom. Ik heb zo'n vermoeden van niet. Toegegeven, als je de Heineken Music Hall in acht minuten uitverkoopt met een tot na Pinkpop geheim gehouden concert, dan heb je wat meer recht van spreken.

Na bovenstaande oproep om niet te roken, stijgt het niveau snel. Tool bouwt op met 'Lost Keys' om er daarna, gewapend met een megafoon, in te knallen met 'Rosetta Stoned'. "Holy fucking shit!", om Maynard uit dat laatste nummer maar eens te quoten. Het is even wennen aan de muur van decibellen.

Toch is het geluid vanavond een van de grote pluspunten. Zang, bas, gtaar en de drums (tot aan het kleinste trommeltje) staan erg goed afgesteld. Hard, dat wel, maar helder. Geen moment komen zang en instrumenten in elkaars vaarwater.

Ander pluspunt zijn de visuals van de avond. Dat mag ook wel, want van de stage-performance hoef je het bij Tool niet te hebben. Zanger Maynard staat op de achtergrond en in de schaduw. Op de andere bandleden staat wel een schijnwerper, maar opkijken van hun instrumenten doen ze niet.

Op vier grote schermen achter de band worden de surrealistische videoclips van Tool (als je die nog nooit gezien hebt: denk aan de schilder Dali met een chronische depressie) afgewisseld met op de muziek(golven) gebaseerde abstracte patronen. De clips worden niet simpelweg afgespeeld, maar door middel van spiegelingen, rotaties en projecties op en tussen de schermen, wordt er een hele nieuwe dimensie aan toegevoegd.

Tool gaat verder met de klassieker 'Stinkfist'. Het nummer is voor de gelegenheid flink op de schop gegaan. Hiermee worden de torenhoge verwachtingen van het publiek voor het eerst echt ingelost. Twee nummers van het nieuwe album '10.000 Days' worden daarna zo perfect voorgedragen dat het lijkt alsof je naar de cd aan het luisteren bent.

Dan is het de beurt aan 'Schism'. Wederom weet Tool een oud nummer nog spectaculairder te maken. Ditmaal ontstaat er een nieuwe climax doordat het eerste gedeelte van de brug twee keer zo snel gespeeld wordt. 'Right in Two', één van de betere nummers van '10.000 Days', volgt. Drummer Danny Carey krijgt in de intro alle ruimte om zijn kwaliteiten te laten spreken. Een complex Oosters ritme ligt aan de basis van het nummer en wordt uitgebouwd tot een bloedstollende climax. Als daarna 'Sober' en 'Lateralus' worden ingezet, ligt de euforie op de loer. Helaas is het optreden alweer bijna afgelopen. Nadat het publiek uitgebreid bedankt is, heten de uitsmijters 'Vicarious' en natuurlijk 'Aenema'.

Al met al mag het publiek zich in de handjes knijpen. Het krijgt precies wat er verwacht mag worden van een superband als Tool. De show is de volle negentig minuten boeiend en technisch ongeevenaard. Een beetje zorgelijk is wel dat de oudjes 'Schism', 'Sober', 'Stinkfist' en 'Aenima' qua niveau wel erg boven de rest van de set uitsteken. Waar de songs van '10.000 Days' nauwelijks afwijken van wat er op cd gebeurt, worden deze nummers vrij naar de hand gezet.

In november doet Tool ons landje weer aan. Wellicht dat de nummers van '10.000 Days' dan net zo in de vingers zitten, als nu het oude werk.