VERSLAG: Soko - 19/3 - Paradiso

Soko - 19/3 - Paradiso

Ze voelt zich een alien, denkt veel aan de dood en lacht alleen maar omdat ze aan de antidepressiva zit. Zwarte humor en veel ontroerende nummers onderscheiden Soko van menig andere zangeresjes dat deze kleine zaal van Paradiso in Amsterdam eerder heeft betreden.

Openingsact Luke Rathborne is een stuk herkenbaarder. Een singer-songwriter, de trend van 2011. In 2012 lijkt de trend een beetje voorbij als je het publiek van Paradiso mag geloven. Er wordt luid gepraat tijdens de set, iets waar de New Yorker maar slecht mee om kan gaan. Zelfs de geluidsman let niet op zijn show: Luke kan roepen wat hij wilt, maar de man blijft naar zijn iPhone kijken. Het zit hem allemaal niet mee en zelfs zijn mooie zangstem, de liedjes die een kruising zijn tussen rauwe blues en pianorock a la Wakey!Wakey! en zijn muzikale talent (hij speelt keyboard, gitaar en drums tijdens zijn korte set) leveren hem weinig respect op van het publiek. Het is duidelijk dat Luke Rathborne blij is dat hij het podium mag verlaten.

Als Soko eenmaal het podium betreedt, is het meteen doodstil in de zaal. Iedereen is onder de indruk van deze bijzondere vrouw. Ze is gekleed in een wijde jurk en haar lange, zwarte krullen komen onder een grote hoed vandaan.

Iets wat Soko meteen bij het de eerste nummers, waaronder haar single 'I thought I was an alien' laat zien, is dat ze over een briljant gevoel voor muzikaliteit beschikt. Ze speelt alle instrumenten, diverse genres en tempo-settings. Ze is misschien niet de meest briljante zangeres, maar haar stem is uniek en boeit. Of ze nou haar gevoelens eruit schreeuwt of ingetogen zingt over een verslaafde vriend, het is allemaal even bijzonder. Zelfs haar spontane boer in de microfoon is er één om in te lijsten. De lach die volgt is aanstekelijker dan een gemiddelde K3 song. Kortom: ze heeft het allemaal.

Maar zoveel talent betekent nog niets. Iets wat Soko's set tekent is haar verdriet, haar depressie en zwartgalligheid. Voor Soko is de wereld een nare plek, waar zij als 'alien' geen plek heeft. Ze doet haar best om de mooie kanten te zien, maar uit haar liedjes blijkt wel dat ze weinig moois ziet. De dood is een terugkerend onderwerp in haar liedjes en ook zelfverminking en zelfmedelijden spelen een belangrijke rol.

Soko heeft echter een goed gevoel voor humor, waarmee ze alle donkere gevoelens meteen weer wegstuurt. Ze omarmt het publiek vanavond, die met haar meeleeft in haar tocht langs diepe dalen en korte opklimsessies. Ze zingen luid en zuiver mee met de laatste nummers. Soko krijgt zelfs de gelegenheid om splinternieuwe, ingetogen en - hoe kan het ook anders - depressieve songs op haar gitaar ten gehore te brengen.

Haar oudste hits 'I Kill Her' zingt ze niet, maar het publiek blijft geboeid door de kleine Française. Ze is in haar element op het podium, even geen angst en verdriet, maar een met de muziek. Iets waar de bezoekers bijna 2 uur lang van mogen genieten.