VERSLAG: Peter Doherty - 11/4 - Tivoli

Peter Doherty - 11/4 - Tivoli

Bij Pete Doherty doe je er goed aan om van het ergste uit te gaan. Komt Pete Doherty, die voortaan als Peter Doherty door het leven gaat, uberhaupt wel opdagen? En zo ja, in welke staat? Het blijft altijd spannend met deze beroepsjunk/indielegende tot op het laatste moment.

Voor het zover is, moet de avond eerst nog geopend worden en dat gebeurt ditmaal door The Vagary. Deze Amsterdamse band heeft een dromige sound met galmende gitaren en logge bassloopjes. De set wordt ondersteund doormiddel van jaren ‘60/’70 beelden op een projectiescherm. Zo wordt het een sfeervolle show, alleen ontbreekt het de band aan echt spannende nummers.

Ruim een uur nadat The Vagary is gestopt met spelen komt eindelijk Peter Doherty het podium op gewandeld. Gehuld in een zwarte jas en zijn kenmerkende hoedje, is al snel duidelijk dat meneer er niet helemaal bij is. De eerste nummers worden belachelijk slecht gespeeld. Vooral wanneer Doherty probeert te soleren met de hoge snaren van zijn gitaar, wordt het lastig om nog serieus te kunnen luisteren. Het probleem is dan ook dat hij vanavond helemaal alleen op het podium staat, gewapend met een akoestische gitaar, zonder bandleden die nog iets van zijn gestuntel kunnen opvangen. Na dit slechte begin verontschuldigt Peter zich: “I’m sorry that was terrible, see this as a soundcheck.” Gelukkig laat hij hierna het hoge gepingel zo goed als achterwege en wordt het een stuk interessanter.

Dat Doherty eigenlijk gewoon een toffe gast is laat hij de rest van de avond zien. Ik heb zelden een artiest op zo’n relaxte wijze met het publiek zien omgaan. Normaal zou je verwachten dat iemand met een drank- en drugsverslaving van dit kaliber, zelfingenomen op het podium staat en het diegene gestolen kan worden dat er fans staan. Maar niets is minder waar, er wordt wat geschreeuwd vanuit het publiek en hij geeft antwoord. Hij speelt verzoekjes. Er worden spullen op het podium gelegd door bezoekers zoals een knuffelbeer, een roos en teksten. Peter neemt ze liefdevol aan, kijkt er naar, speelt ermee (duwt een sigaret in de mond van de knuffelbeer) en zorgt voor een gezellige sfeer. Tijdens het optreden komen zo nu en dan twee ballerina’s de show versterken. Dit zorgt voor een leuke afleiding bij publiek en de knuffeljunk. Tussen de nummers door worden de glazen alcohol door Doherty moeiteloos in één teug opgedronken en een deel van het publiek begint te juichen.Een ander gedeelte kijkt medelevend toe, zich waarschijnlijk afvragend waarom hij dit zichzelf aandoet.

Aan het einde van de set komen de bekendste nummers voorbij zoals ‘Beg, Steal or Borrow’, ‘Fuck Forever’ en ‘Albion’. Bij dat laatste nummer vraagt Pete eerst de heren om mee te lallen en vervolgens de dames in de zaal. De dames doen mee en er verschijnt een haast troostende glimlach op zijn gezicht. Het lijkt er dan ook op dat hij het prima naar zijn zin heeft vanavond. ‘Albion’ was de afsluiter van een optreden dat gekenmerkt werd door een aandoenlijke man die er maar het beste van probeerde te maken; en dat is gelukt. Het is pijnlijk om te zien dat zo’n getalenteerde muzikant zo eenzaam zichzelf aan het vernietigen is. Ondanks alle oneffenheden hebben we een charismatische charmeur gezien waarvan ik naarmate het optreden vorderde ben gaan houden.