VERSLAG: Wolfmother - 27 juni - Melkweg

Wolfmother in de Melkweg

Een half jaar geleden had nog vrijwel niemand van Wolfmother gehoord. Vandaag weet het Australische drietal reeds de grote zaal van de Amsterdamse Melkweg uit te verkopen. Een prestatie die niet geheel onverwacht genoemd mag worden. Het simpelweg naar de band zelf vernoemde debuutalbum is namelijk ijzersterk. Bovendien staan er niet elke dag zulke sympathieke bandjes op die hoorbaar inspiratie halen uit de rock van dertig jaar terug (Black Sabbath, Deep Purple, Led Zeppelin) zonder zelf gedateerd te klinken.

De show wordt voorafgegaan door een opwarmend optreden van het Eindhovense Left. Tijdens de finale van de grote prijs van Nederland had ik ze graag zien winnen. Dit keer voegt hun aanwezigheid echter weinig toe. Het is namelijk een weinig originele en wel erg gladde rockband.

Wolfmother daarentegen is, hoewel muzikaal zeker niet inventief te noemen, een stuk interessanter. Niet alleen muzikaal zijn ze spannend, ook is er meer te zien. Het opvallende afro-achtige kapsel van zanger/gitarist Andrew en de ervaren overkomende podiumpresentatie van de hele band leveren een fotogeniek beeld op. Daarnaast trekt vooral de bassist de aandacht. Dit doet hij door afwisselend bas en orgel te spelen. Af en toe doet hij dit zelfs tegelijk. Eén hand noten op de hals van de bas, de andere hand op het baggervet klinkende orgel. Zoals verwacht wordt bijna het hele album gespeeld. Hoewel sommige nummers wat meer uitgesponnen worden dan de versies op de plaat, zakt de show geen moment in. De aandacht wordt goed vastgehouden. Hopelijk gaat dit ook lukken tijdens de geplande optredens op Lowlands en tijdens de support-shows voor Pearl Jam. Tot zicht- en hoorbare vreugd van de bomvolle zaal maakt Wolfmother de hoge verwachtingen vanavond in ieder geval alvast waar.