VERSLAG: The Strokes - 11 juli - HMH

The Strokes in HMH

Na de Britpop/new wave mix van de band South en de easy-listening sixties-pop van de inmiddels aardig aan de weg timmerende Adam Green, is het even over half tien de beurt aan de hoofd-act van de avond: The Strokes!

Ondanks dat de geluidsmix tijdens het openingsnummer 'Juicebox' nog niet optimaal is, slaat de vlam gelijk in de pan. Het publiek grijpt deze eerste mogelijkheid aan om flink tekeer te gaan. Ook bij het iets minder heftige 'The End Has No End' weet de band moeiteloos de aandacht op zich te vestigen. Daarbij overigens geholpen door het fraaie stage-design. Een flink aantal licht-units vol met kleine LED-lampjes nemen alle kleuren van de regenboog aan en zullen de hele set voor een geweldig schouwspel zorgen.

De volle Heineken Music Hall en het enthousiasme van het daar aanwezige publiek ontgaat de band niet. Zanger Julian Casablancas, die toch te boek staat als in zichzelf gekeerd en nukkig, is dan ook al snel behoorlijk spraakzaam. Op een gegeven moment zegt hij zelfs: ”Wow! Amsterdam, where have you been all my life!” Meerdere malen maakt hij contact met het publiek en kan hij daarbij een lach niet onderdrukken. Voor zijn doen dartelt hij haast over het podium. Een minpuntje is echter dat hij daardoor niet altijd even goed verstaanbaar is tijdens het zingen. Maar dit komt ook door het volume van het publiek dat hem bijstaat. Waneer hij wel goed te verstaan is, zingt hij net zo goed, zo niet beter als op de cd’s.

Daarover gesproken, het is opvallend om te zien hoe goed de nummers van het laatste album, 'First Impressions of Earth', ontvangen worden. De tweede single van het album, 'Heart in a Cage' is een waar hoogtepunt! Daar tegenover staat de frisse simpliciteit van het debuutalbum 'Is this it?' Juist dat gegeven maakt de nummers van dit album ook zo effectief tijdens het concert. Het materiaal van het niet overal juichend ontvangen tweede album 'Room on fire' komt maar sporadisch aan bod. Tijdens de set, waarin je direct vergelijkingsmateriaal hebt, blijkt gelijk waarom: de nummers kunnen zich niet meten met het overige materiaal. Zelfs de toch bekende single '12:51' komt niet tot leven.

Door de vele nummers van de andere twee albums valt het pubiek echter van het ene hoogtepunt in het andere. Een rustpunt is er tijdens 'Ask me anything'. Dit nummer wordt slechts uitgevoerd door de zanger en een orgel dat voor de gelegenheid het podium op is gereden. Het gaat erin als koek bij het publiek. Met de rust is het daarna weer snel gedaan. De band vervolgt de set met het stevige 'Vision of Division'. Dit is, mede door de spectaculaire lichtshow en gitaarsolo’s eveneens een echt hoogtepunt te noemen. Een ander is het overbekende nummer 'Last Nite'.

Met 'Reptilia' komt er een einde aan het eerste deel van de show. Tot groot genoegen van het publiek volgt er nog een toegift waarin zowaar ruimte is voor een b-kantje. Van de single 'Juicebox' wordt het nummer 'Hawai' ten gehore gebracht.

Tegen elven sluit de band af met 'Take It or Leave It' en komt er een einde aan een bijzonder vermakelijke show. Een show die bij vlagen een waar lust voor het oog was en die bovendien werd verzorgd door een stel uitstekende muzikanten. Ook niet geheel onbelangrijk bij een live show! Ook de setlist stak bijzonder goed in elkaar. Dat zanger Julian Casablancas daarbij ook nog eens in bijzonder goede doen was, vergrootte het plezier alleen maar. Top dus!