VERSLAG: Nickelback - 9/9 - Heineken Music Hall

Nickelback

Het is de negende van September en in de Heineken Music Hall te Amsterdam staat Nickelback geprogrammeerd. Een band die in 2001 (frapant detail: dit is hetzelfde jaar als de vliegtuigenramp die over twee dagen wordt herdacht!) het eerste succes behaalde met hun single ‘How You Remind Me’ en nu laat zien zich nog steeds staande te kunnen houden met hun laatste hitsingle ‘When We Stand Together’.

Het gesprekje “‘Schat, het voorprogramma begint om acht uur, willen we dat zien?’ ‘Nah, niet echt.’” moet vast vaak zijn gevoerd in de loop naar het uitverkochte Nickelback concert, want bij Daughtry is de zaal nog maar voor de helft gevuld. Dit lokt bij zanger Chris dan ook al gauw de zin ‘Thank you for coming so early!’ uit. Het is alleen wel jammer dat de band het gemis ook niet echt opvult. Alle nummers zijn matig en netjes, waardoor het al snel wat saai wordt. Ook het publiek voelt de band niet echt en hierdoor glijdt de setlist een beetje aan iedereen voorbij. Het optreden voelt meer als routinewerk, met als enige uitzondering het nummer ‘Home’ dat wel even wat intimiteit. Helaas is die van korte duur. Wel moet gezegd worden: de stem van de zanger is gigantisch zuiver en er is duidelijk plezier af te lezen van de gezichten van de heren.

Het publiek vult zich langzaam aan, terwijl er gekropen wordt naar het optreden van de grote band van vanavond: Nickelback. Een popband met een achtergrond in de metal, aangezien de band ooit begon als een Metallica-coverband. Als This Means War wordt ingezet gaat het hele publiek onmiddellijk uit zijn dak. ‘Voor die vijftig euro wil ik ook wel helemaal kapot gaan!’ schreeuwt een jongen vooraan. De toon is gezet. Vanaf This Means War wordt de set totaal uitgebouwd met kippenvel momenten op nummers als Photograph en Trying Not To Love You.

Ook zanger Chad Kroeger is in zijn element. Grapjes gaan overal en de interactie met het publiek zit helemaal snor, zoals wanneer hij met een moeder (rond de veertig) en haar tienerdochter in gesprek raakt over hun beweegredenen om bij het concert te zijn (sarcastisch zegt Chad het volgende: ‘Drag your mom to Rammnstein! She’s going to love that!’).

Net als bij Daughtry viert dankbaarheid de boventoon. Voor de gelegenheid heeft Kroeger zijn beste Nederlands uit de kast gehaald en blijft hij tot vervelends toe ‘dankjewel’ herhalen. Het is echter wel een hele kleine smet op een avond die verder fenomenaal was. Nickelback mag nog wel een keertje langskomen in Amsterdam.