VERSLAG: Refused - 11/10 - 013

Refused

Alle ingrediënten zijn aanwezig vanavond voor een memorabele avond. Als weRefused mogen geloven spelen ze één van hun allerlaatste clubshows ooit. De Tilburgse 013 krijgt de eer. Of het ook zo legendarisch wordt zullen we snel weten.

Eerst is het aan de jonge band The Bots om de speakers alvast op te warmen. Het ziet er aandoenlijk uit; twee broers, de drummer is 14 en de zanger en gitarist nog maar 18. Dit zorgt voor een grote gun factor waardoor je de nodige foutjes ze vergeeft. Het is leuk en het heeft zeker potentie maar qua zang en presentatie merk je dat de band letterlijk en figuurlijk niet volwassen is. Dat is helemaal niet erg want met de sound is alles goed. Het is een cocktail van de old school hardcore van Minor Threat met het blues geluid van The White Stripes. Zoals de zanger van Refused later op de avond zegt: “This is a band that you see over two years and they play in the big rooms.” Daar valt niets meer aan toe te voegen.
Vijf minuten voordat Refused opkomt valt er een groot spandoek naar beneden met de naam van de band erop. Een paar minuten later gaan de lichten uit in de zaal en gaan de lichten op het podium aan. Je kan op sommige plekken van het doek door het doek heen kijken en kan je de bandleden rustig op zien komen lopen. Uit het niets ramt de band ‘The Shape of Punk to Come’ erin en valt het letterlijke doek met een klap naar beneden.
Vanavond is alleen de vloer goed gevuld en zien de toeschouwers Refused energiek op het podium staan. Aan inzet dus geen gebrek maar er is totaal geen onderling contact tussen elkaar en dat lijk je ook te voelen: leuk dat ze er zijn, ze spelen goed, maar toch knaagt er hier en daar iets aan de band. Meerdere malen tussen de nummers door komen er speaches over bijvoorbeeld Pussy Riot. Het is alweer 14 jaar geleden dat het laatste album van ze uitgekomen is. Toch vinden ze het nodig om hedendaags nog steeds kritiek te uiten over politieke zaken. De reünie doen ze ook niet voor het geld zeggen ze zelf. Waarom dan wel? Het is een raadsel want plezier op het podium is er niet of nauwelijks. Toch zijn klassiekers als ‘Liberation Frequency’, ‘Refused Are Fucking Dead’ en ‘New Noise’ een genot om nog eens live te kunnen horen.
Na een uur valt het figuurlijke doek voor de Nederlandse maar ook veel Belgische fans die speciaal de reis naar Tilburg gemaakt hebben. Wat overblijft is een blij gevoel dat er nog een kans bestond om ze een laatste keer te zien. De show oogde mooi, gelikt en strak, maar toch knaagt er iets aan de geloofwaardigheid van de reünie.