VERSLAG: Radiohead - 14/10 - Ziggo Dome

Radiohead

Radiohead fans van het allereerste uur hebben het maar zwaar. Na twee albums in de jaren 90 die “anders” waren dan wat de collega’s destijds deden, kregen ze OK Computer voorgeschoteld waarop een wat schizofrenere geluid te horen was. Meer electronica, meer experiment, minder liedjes. De fanbase werd vanaf dat moment in tweeën gezaagd en na het uitbrengen van Kid A definitief van elkaar gescheiden. Omarmers van het vreemdere, killere geluid aan de ene zijde, nostaligici aan de andere zijde. Trouw als ze zijn, blijven beiden groepen fans Radiohead volgen tot op de dag van vandaag. Een uitverkochte Ziggo Dome tot gevolg.

Het is dan ook vier jaar geleden dat Thom Yorke en consorten op een Nederlands podium te vinden waren. Destijds op een zomers westergasterrein, een mooie omgeving voor het warme geluid van In Rainbows, het laatste wapenfeit op dat moment. Een groot contrast met de laatste plaat, The King of Limbs. Een plaat die zelfs voor de progressievere Radiohead fans soms wat teveel van het goede zal zijn geweest. Enfin, de veelzijdigheid die deze band in zijn historie heeft getoond hoeft niet verder onderstreept te worden. Het maakt ons wel nieuwsgierig naar de avond; zal de intimiteit en het liedje prevalleren of is de experimenteerdrift ook live niet te beteugelen en blijft Radiohead zijn eigen pad plaveien?

Radiohead mag vanavond dan de eerste twee albums overslaan, toch zullen weiningen ontevreden huiswaarts keren. Op magistrale wijze worden de albums door elkaar gehusseld en is een uiterst veelzijdige setlist het decor voor een uitbundige avond. Visueel wordt alles uit de kast gehaald en worden de productionele faciliteiten van Ziggo Dome goed benut. Daarnaast is de volledige band niet te stoppen, met een wild dansende en zuiver zingende Thom Yorke als herder van de kudde.

Ik zou nog uren uit kunnen wijden over hoe publiekslieveling ‘Lucky’ als tweede nummer de zaal vroeg in vuur en vlam zet, of hoe de “moeilijke” nummers van The King of Limbs vanavond fantastisch worden gebracht en de glans krijgen die ze verdienen (behalve ‘Ferel’ dan, daar loopt het enigszins in de soep), of waarom drummer Phil Selway vanavond wederom bewijst hoe waardevol zijn onnavolgbare drumritmes zijn voor het nieuwe geluid van Radiohead. Het liefst zou ik dagen doorgaan over hoe toegift How to Disappear Completely voor een nieuw persoonlijk live-hoogtepunt ooit heeft gezorgd, maar ik denk dat de boodschap duidelijk is.

Radiohead kwam, zag, danste en overwon! Alle azijnpissers, nostalgici, conservatisten zijn vakkundig de mond gesnoerd. De aanwezigen zien een band die volledig zichzelf is en zijn verleden en heden samen laat komen in een ultiem orgasme van muzikale progressie, zoals dat zelden is vertoond. Alles valt vanavond op zijn plek en Radiohead toont dat het in staat is zijn veleden met de toeomst te vereenzelvigen en daarbij beide scharen fans in extase brent. Nog krachtiger bewijst Radiohead dat stilstand altijd achteruitgang betekent.