VERSLAG: Calexico - 13/8/06 - Paradiso

Calexico - 13/8/06 - Paradiso

In een warm Paradiso komt rond kwart voor negen de helft van de band Calexico het podium op. Frontman Joey Burns begint als onderdeel van een trio ingetogen aan het concert. Slechts een gitaar, drums en de typische pedalsteel gitaar vullen de Paradiso met geluid. Maar wat voor een geluid. Zelfs in deze minimale bezetting heeft de band de aandacht van het publiek te pakken.

Na twee nummers komt de rest van de band het podium op en wordt als het ware afgetrapt met 'Panic Open String' van het meest recente album 'Garden Ruin' (Lees ook de albumrecensie). Niet veel later komt zanger Joey Burns met een verklaring voor de manier waarop Calexico aan het concert begon: aangezien er geen voorprogramma was, verzorgden ze het zelf maar door te beginnen als trio. Het is een drukke boel op het podium. Zo staat er een vibrafoon, een orgel, een drumkit, een pedalsteel gitaar en niet te vergeten, zes muzikanten. Het podium ziet er bovendien fraai uit door het grote projectiescherm op de achtergrond. Op dit scherm is van alles te zien. Van Tim Burton-achtige horrorfiguurtjes tot de meest recente albumhoes.

Het vervolg van de set kent veel afwisseling en de band heeft er goed de vaart in. Nummers zoals 'Letter to Bowie Knife' van 'Garden Ruin' worden afgewisseld met werk uit 1998, tot groot genoegen van het aanwezige pubiek. Tijdens het rustige 'Yours and Mine' dankt de zanger het publiek voor het aandachtige luisteren. Nimmer wordt de band overstemd door conversaties in de zaal.

Naarmate de avond vordert, is het opvallend om te zien dat de wat meer Spaans georiënteerde nummers beter in de smaak vallen bij het publiek dan de wat meer Americana-achtige nummers. Zodoende wordt er na het nummer 'Roka' uitbundig gejuicht. Mede doordat er ook een hoop te zien was. Speelde een van de bandleden eerst nog vibrafoon, niet veel later staat hij te zingen en speelt hij trompet met de man die even daarvoor nog gitaar speelde. Zelf een accordeon wordt zonder enige moeite bespeeld.

De muzikaliteit van de overige bandleden staat ook buiten kijf en het is een genot om ernaar te kijken en luisteren. Het zit hem dan vooral in de kleine dingen, zoals de stokkentechniek van de drummer en het gevoel dat hij in zijn spel weet te leggen. Daarnaast zorgen kleine percussie-instrumenten voor fraaie accenten. Al deze kleine ingrediënten maken een bijzonder smaakvol geheel. Wat ook helpt is de al even genoemde afwisselende set. Het is zelfs zo dat er de ene keer tijd is voor een anekdote, terwijl er vervolgens twee a drie nummers naadloos in elkaar overlopen. Opvallend is dat de zanger, tijdens een van de korte onderbrekingen, naast de gebruikelijke mensen, ook het personeel van de Paradiso bedankt en hen bovendien bij naam weet te noemen!

Tijdens de eerste toegift zet de band het nummer 'All Systems Red' in. Een fraai nummer dat langzaam toewerkt naar een stevig hoogtepunt. Tijdens dit nummer wordt definitief duidelijk dat het publiek hier niet echt op zit te wachten. Sommigen stoppen hun vingers in hun oren en anderen staren naar het podium alsof ze het niet helemaal begrijpen. Opnieuw blijkt dat het publiek de zomerse klanken van de wat oudere nummers veel fijner vindt.

Met de tweede toegift maakt de band precies twee uur vol. Opnieuw zit er ook in dit deel van de set veel afwisseling en is er ruimte voor improvisatie, tot groot genoegen van het publiek. Al met al was dit een zeer fraai concert van een zeer goede en uiterst muzikale band.