VERSLAG: Madness - 27/10 - HMH

Madness in HMH

Het is moeilijk om de inmiddels 28 jaar actieve Londense band Madness over het hoofd gezien te hebben het afgelopen jaar. Zo waren ze eerder nog te zien in Nederland op het Indian Summer Festival, tijdens de slotceremonie van de Olympische Spelen in Londen en dit jaar brengen zij de release van het tiende studio-album Oui Oui Si Si Ja Ja Da Da. Zaterdagavond mochten wij in alle nederigheid de tien-koppige ska-band in levende lijve meemaken in de Heineken Music Hall.

Niet geheel onverwachts trapt het spektakel af met ‘One Step Beyond’, met de iconische ‘loop’-danspas gedupliceerd door de volledige zaal. Een zaal van verschillende generaties stuitert tezamen rond; degene die opgegroeid is met bands als Madness, Alice Cooper en The Specials en haar kinderen die niet weten wat een 8-track tape is. Ondanks generatiekloven is iedereen hier voor maar een ding, zoals frontman Suggs het mooi verwoord: “For those of you who have come to see One Direction, unfortunately, this is Madness.”

Traditioneel en klassiek in pak, zonnebril, lakschoenen en met fez op brengen ze ‘The Prince’ ter gehore van het debuutalbum, waar we meer dan genoeg van te horen krijgen deze avond. Swingend, jolig en hoppend alsof het hun eerste concert is wordt ‘My Girl’ de HMH ingeslingerd, aaneengeregen met de remake van het nieuwe album. In de periode tot aan het tiende album heeft de ska-band zijn tijd goed doorstaan; op een paar schoonheidsfoutjes na horen we snelle en slimme variaties op Madness haar originele geluid. Suggs zijn stem heeft een diepere klank gekregen die zeer aangenaam klinkt in de grote hal.

Een fijne sfeer heerst over de gehele avond; de band grapt graag over hoelang zij al op het podium staan. Vanavond is dit de plek waar zowel band als publiek kan zeggen “ik kende dit nummer al voordat je geboren was.” Rustige nummers als ‘Taller Than You Are’ en het nieuwe ‘Death of a Rude Boy’ zakken wat lauwer af in het grote publiek, maar de brede grijns op ieders gezicht is niet weg te vegen.

Gitarist Chris Foreman blijft richting het einde van de set alleen achter op het podium, wat maar een ding kan betekenen. Tijdens Indian Summer Festival kregen we in hetzelfde scenario een cover te horen van The Beastie Boys’ klassieker ‘Fight For Your Right’; nu is dat (een lekker valse) ‘Highway to Hell’ van AC/DC.

Het schot is gelost voor een gigantisch en feestelijk einde: ‘House of Fun’, ‘Baggy Trousers’, ‘Our House’ en ‘It Must Be Love’ trekken de volledige HMH van de vloer tot een houterige motoriek en omarmingen van beneden tot ver op de balkons. De gemoedelijkheid en het niveau aan volledig genieten van deze muzikaal sterke jeugdliefde is onmeetbaar. Vergelijk het met een concert van een huidige artiest als David Guetta over 30 jaar, daar zal niemand elkaar in de armen vallen van pure nostalgie. Zo verlaat saxofonist Lee Thompson zelfs een volledig nummer het podium om met een fan op de voorste rij op de foto te gaan.

In de toegift borrelt de gekte tot zijn kookpunt dankzij ‘Madness’ en ‘Night Boat To Caïro’; ieder dat geen gebroken heup heeft staat op, danst, joelt, applaudisseert en gaat uit z’n dak. Madness weet wat feesten en mooie muziek maken is, zowel in haar eigen tijdperk als in het huidige. En de liefde van de fans hebben ze, van jong tot oud.