VERSLAG: The Cranberries - 5/11 - HMH

The Cranberries - HMH

The Cranberries hebben voor het laatst in 2001 een album uitgebracht; tot dit jaar. Maandagavond werd het zesde studioalbum 'Roses' gepresenteerd in de Heineken Music Hall.

De Ierse ninetiesband trapt af met een heleboel oud materiaal, te beginnen met 'Just My Imaginiation'. Vanaf het begin is te merken dat zangeres Dolores redelijk overstemd wordt door haar band.Een band die over de jaren heen overigens niet veel geinvesteerd heeft in het ontwikkelen van bijzondere gitaar riffs of de extremen opzoekt; dezelfde folkloristische sound en akkoorden blijven akelig lang hangen. Dat betekent al gauw dat de aandacht volledig gericht wordt op de aparte zangeres Dolores O’Riordan.

In razend tempo horen we onder andere 'When You're Gone' en 'Linger', waarvan laatstgenoemde een opvallende keuze in de set is. Het publiek is nog verre van opgewarmd en wordt met verwoedde pogingen door de band geprobeerd te scanderen voor een zogenaamde stadionact, die in werkelijkheid veel beter zou passen in een kleinere setting. HMH wacht nog af en luistert geduldig. Het geduld lijkt niet bij Dolores te zijn; nummers als ‘Dreaming My Dreams’ die The Cranberries zo memorabel maken worden routineus afgewerkt. Gelukkig wordt er een mooi momentje gepakt bij ‘I Can’t Be With You’, waar het publiek voor het eerst enthousiast kan worden van een band die eindelijk grenzeloos zijn eigen gang gaat.

Na een verkleedsessie keert Dolores terug als stoeipoes, als een introductie naar het nieuwe album ‘Roses’. Haast niet van het oude werk te scheiden brengt ze ‘Conduct’ en ‘Tomorrow’ ten gehore.
Haar stem blijft onovertroffen, rijk aan accent en vol van bereik.

Het einde van de set vormt zich dan toch tot een hoogtepunt met 'Ridiculous Thoughts', lichtelijk overstemd, het keiharde 'Salvation'; en uiteraard het bekende'Zombie', waar het publiek dan eindelijk zoveel meezingt zoals Dolores het verlangt. Naast keltische klanken en folklore is The Cranberries nog steeds een post-punkband, waar de twee laatstgenoemde nummers nog voor behoorlijk wat kippenvel zorgen.

In de toegift zien we Dolores op haar best. Van het steengoede album ‘No Need To Argue’ horen we het gelijknamige nummer, een duik in het verleden en evenredig zo niet beter dan de studioversie. Meteen daarop knalt ‘Schizofrenic Playboy’ erdoor, een kernelement van de nieuwe cd wat een band als The Cranberries zo tof maakt. In de periode van de break met de band nam de zangeres nog een soloplaat op, ‘The Journey’, die helaas stil valt in de HMH. Na het vrolijke en dansbare 'Dreams' komt de avond dan toch tot een einde.

Ondanks het instrumentaal weinig spannende element van de show zet The Cranberries, tezamen met een nieuw album in een volledig veranderde muziekwereld, haar eigen stijl gracieus voort.