VERSLAG: Flying Lotus - 7/11 - Paradiso

Flying Lotus - 7/11 - Paradiso

Alleskunner Flying Lotus vereert Paradiso met een bezoek. Zijn elektronica waarin jazz, hiphop en soul hun plaats nadrukkelijk hebben gevonden geldt als vooruitstrevend. Het dit jaar verschenen Until The Quiet Comes barst wederom van de vindingrijke producties. Flying Lotus slaagt erin om deze producties naar het podium te vertalen. Een veelzijdige, spannende en toch ook zeer dansbare show is het resultaat.

Flying Lotus, het alter ego van Steven Ellison, blijkt een entertainer pur sang te zijn. Hij verlaat de dj-booth een aantal keren om een dansje te wagen en wat handen te schudden. Het leeuwendeel van de tijd is hij echter bezig met het draaien van een zeer diverse set. Zware hiphopbeats knallen door de zaal. Daarbovenop komen talloze lagen van strijkers, bliepjes en al het andere wat je maar kunt bedenken te liggen. Hierbij dient de kanttekening te worden geplaatst dat de muziek live meer op de beats leunt dan op de albums het geval is. Dit is geen punt van kritiek, de extra dimensie die de nummers live krijgen maakt het optreden juist de moeite waard.

De muziek krijgt ondersteuning van werkelijk geweldige visuals. FlyLo draait tussen twee grote schermen in waarop verschillende projecties te zien zijn. De flitsen, kringen en soms totale gekte creëren een soort Flying Lotus-universum met in het centrum de baas ‘himself’ die letterlijk en figuurlijk aan de knoppen draait. De beelden bij ‘Getting There’, geheel in de stijl van het artwork van Until The Quiet Comes, zorgen daarentegen voor een spaarzaam rustpunt in de set.

Naast veel eigen producties passeert ook veel werk van anderen de revue. Op sommige momenten lijkt Flying Lotus aan crowdpleasing te doen. Bijvoorbeeld bij ‘Intergalactic’(Beastie Boys) en ‘Mercy’(Kanye West) ontbreekt het Flying Lotus-sausje dat andere momenten dat hij leentjebuur speelt zo de moeite waard maken. De soort van breakcorebeat die hij onder ‘Niggas In Paris’(Jay-Z en Kanye West) legt levert een compleet ander nummer op en ook ‘Idioteque’ gaat een totaal andere kant op dan het geval is bij het origineel van Radiohead.

Met zijn eigen producties overtuigt Flying Lotus nog het meest. De psychedelische klanken vliegen je om de oren bij ‘The Nightcaller’. In ‘Do The Astral Plane’ van Cosmogramma gebeurt zoveel dat het niet bij te houden is. Wanneer de Amerikaan zich nog eens laat toejuichen verstaat hij “we want falafel” in plaats van “we want more”. Desalniettemin heeft hij nog wat in petto. Het heerlijk dromerige ‘DMT Song’ vormt de opmaat voor een knallende toegift, waarbij moet worden aangemerkt dat ‘Original Don’ van Major Lazer wel zo’n platte plaat is dat zelfs Flying Lotus er niets interessants van weet te brouwen.

Het was een mooie avond, toch heb je het gevoel dat wanneer Flying Lotus helemaal zijn eigen weg volgt het nog beter kan zijn. Feit blijft dat je na afloop beseft zoveel gehoord en gezien te hebben dat het onmogelijk is om alles terug te halen. Een wervelende ervaring rijker ben je in ieder geval zeker na een concert van deze grootheid.