VERSLAG: Ariel Pink's Haunted Graffiti - 13/11 - Melkweg

Ariel Pink's Haunted Graffiti - 13/11 - Melkweg

Goede en slechte gekte, het bestaat allebei. Ariel Pink’s Haunted Graffiti staat aan de goede kant van de scheidslijn. De band rondom Ariel Pink, echte naam Ariel Marcus Rosenberg, komt in 2010 bovendrijven uit de underground als het bij het label 4AD tekent. Het album Before Today krijgt een goede ontvangst. Inmiddels is er een opvolger uit, Mature Themes, waarop de band zijn schizofrene karakter tentoonspreidt.

De eerder aangehaalde slechte gekte komt ook aan bod. Voorprogramma Geneva Jacuzzi is na het eerste nummer dat voor verbijstering zorgt alleen maar heel erg slecht. De zangeres zingt met een tape mee, haar stemgeluid is compleet vervormd. Ondertussen maakt ze zogenaamd ruzie met de beamer, wijst de teksten aan die de beamer uiteindelijk toch naar haar zin op een scherm projecteert en loopt neurotisch over het podium. Hopelijk voor alle concertgangers was dit het slechtste voorprogramma ooit.

De bandleden van Ariel Pink’s Haunted Graffiti komen het podium op en zetten ‘Kinski Assasin’ in. Ariel Pink houdt zich aan de zijkant van het podium op. De frontman, gefilmd met een hand-held camera door Geneva Jacuzzi, staart de zaal in vanaf het scherm. Dit lo-fi jasje past hem perfect. Net wanneer de vraag oprijst of Pink zich überhaupt nog op het podium gaat laten zien komt hij aanlopen als de band het vierde nummer, ‘Only In My Dreams’, inzet.

Het muzikale niveau is degelijk, echt sprankelen wil het helaas zelden. Van spelen op de automatische piloot is zeker geen sprake, maar de meeste nummers krijgen bij de live uitvoering geen extra dimensie als je het vergelijkt met de muziek op plaat. Alleen bassist Tim Koh doet de muzikale harten sneller kloppen. Fantastisch spel waarin hij voortdurend voor de moeilijkste weg kiest maakt hem, gecombineerd met een enorm coole uitstraling, een tweede blikvanger van de band.

De band overdondert slecht bij één nummer. ‘Early Birds Of Babylon’ blaast vanaf de intro van Koh in een ruk door naar het einde. De band klinkt venijnig en de psychedelische hoge geluiden contrasteren prachtig met de monotone zang van Pink. De frontman lijkt de rest van het optreden niet zoveel met monotone zang te hebben. Ariel Pink bezit een heel scala aan verschillende stemmen waartussen hij voortdurend en op het oog moeiteloos weet te schakelen. Ondertussen blijft de zangeres van het voorprogramma de band en het publiek voortdurend filmen. In combinatie met knotsgekke effecten die ze gebruikt levert dit een fijne ondersteuning bij deze muziek.

Tijdens ‘Symphony Of The Nymph’ toont de band haar vindingrijkheid. Het Beatles-nummer ‘Love Me Do’ is er heel vloeiend in geïntegreerd. De hoge tonen die Koh speelt op zijn basgitaar overstemmen de gitaar en drums in dit nummer echter. Het is zonde dat op het moment dat de band iets extra’s doet het geluid roet in eten gooit. Het draagt eraan bij dat Ariel Pink’s Haunted Graffiti niet hoger dan een voldoende weet te scoren.