VERSLAG: Django Django - 18/11 - Melkweg

Django Django - 18/11 - Melkweg

Onder luid gejuich werd het debuutalbum Django Django van de gelijknamige band in het voorjaar onthaald. Eindelijk was er weer een Britse band met vindingrijke en catchy liedjes. Na een aantal festivaloptredens(Motel Mozaïque, Lowlands en ITGWO) staat in een stijf uitverkochte Melkweg The Max de eerste Nederlandse clubshow op het programma.

Django Django weet je enigszins op het verkeerde been te zetten in het begin van de show. ‘Introduction’, maar vooral het begin van ‘Hail Bop’, klinken belegen en terughoudend. Is de band toe aan vakantie na het vele toeren? Het antwoord blijkt ontkennend te zijn. Na een break in ‘Hail Bop’ krullen de mondhoeken van zanger/gitarist Vincent Neff omhoog en staat er opeens een energieke band te spelen.

De vier Britten doen vele uithoeken van het muzikale landschap aan, maar altijd staat het goede popliedje centraal. De meeste nummers van het album zijn uitermate geschikt om live simpelweg een feestje te bouwen. Dit laat Django Django echter gelukkig na. ‘Waveforms’ kent een spetterende opening met een hoofdrol voor Tommy Grace van de afdeling synths. Vervolgens neemt de band gas terug. De samenzang van Neff en bassist Jimmy Dixon is perfect en er vindt een mooie opbouw plaats naar een swingend einde van het nummer. Dat hierbij de trommel waar Neff op zou moeten slaan niet blijft staan kan de pret niet drukken.

Ondanks dat het muzikaal allemaal prima in elkaar zit, weet de band niet geheel te overdonderen. Het is moeilijk een vinger te leggen op waar dit aan ligt. De (samen)zang heeft in tegenstelling tot eerdere optredens grote sprongen voorwaarts gemaakt, maar mist soms een scherp randje. Alle vier de bandleden spelen puike partijen, toch wil het bijvoorbeeld bij ‘Life’s A Beach’ niet samenkomen tot een vol geluid. De bindende factor, een rol die logischerwijs in de toekomst door Grace moet worden ingevuld, ontbreekt bij enkele nummers.

Tijdens ‘Wor’ is dat volle geluid er wel. De gierende sirene levert, in combinatie met het maar doordenderende gitaarmotiefje, het gevoel op alsof iemand je achterna zit. Het dreigende jasje past de band perfect. Voor uitstapjes naar een Noord-Afrikaanse stad geldt hetzelfde. Met het groovy ‘Skies Over Caïro’ krijgt de band het publiek aan het dansen.

Django Django toont aan een grote belofte te zijn voor de toekomst. Het is speels, energiek en de jongens staan met zichtbaar plezier op het podium. Er is nog tijd genoeg om het live allemaal wat bij te schaven. De vele paden die de Britten bewandelen maken nieuwsgierig naar waarmee ze in het vervolg op de proppen komen. Vast staat dat met zoveel talent het maken van de tweede helemaal niet zo moeilijk hoeft te zijn.