VERSLAG: Beach House - 19/11 - Paradiso

Beach House imponeert

De mist wil Amsterdam nooit helemaal verlaten op de dag dat Beach House optreedt in Paradiso. Het vormt de perfecte opmaat naar de show van het dream pop-duo, dat live een trio is door de toevoeging van drummer Daniel Franz. De band imponeert van begin tot eind.

Imponeren doet ook voorprogramma Holy Other, die voor deze gelegenheid zijn gezichtsbedekking achterwege heeft gelaten. De mix van R&B en post-dubstep creëert een donkere sfeer. Nog altijd is er geen naam gekoppeld aan de producer, wat eigenlijk ook totaal onbelangrijk is. Laat Holy Other vooral maar doorgaan met prachtige melancholische elektronica maken.

Victoria Legrand, Alex Scally en Franz lopen naar hun plek op het podium en dan gebeurt het: vanaf de eerste tonen daalt er een warme deken over Paradiso neer. De slepende synths en het subtiele gitaarspel vormen een mooi geheel en Legrand maakt indruk met haar zalvende stemgeluid.

Gekke fratsen haalt Beach House niet uit. Verwacht geen totaal andere composities dan de albumversies. De band weet zijn muziek live uitstekend te vertolken en met zoveel goede nummers levert dit vanzelf een prachtig concert op. Het eerste hoogtepunt is ‘Norway’. Een sterrenhemel licht op achter de band, wat een sprookjesachtige sfeer creëert. De uithalen in het refrein doen je bijna verlangen dit ook eens in Oslo te mogen aanschouwen.

“Nice to see you”, roept Legrand. Of de Française die voortdurend de haren voor haar ogen heeft hangen ons echt ziet, is van ondergeschikt belang. Beach House heeft interactie met het publiek op deze wijze niet nodig. Het is de muziek die een band schept. ‘The Hours’, zowaar enigszins uptempo, krijgt een zeer mooie muzikale invulling door de huilende gitaar van Scally. Het prachtig gezongen refrein maakt het nummer een ander hoogtepunt van de avond.

Naarmate het concert vordert lijkt Scally een steeds grotere rol op te eisen. Die mooie gitaarlijnen in ‘Zebra’ waren al bekend, maar het stevige middenstuk in ‘Wishes’ trekt het geheel even uit het dromerige sfeertje. Wanneer Legrand weer begint te zingen is die sfeer overigens direct terug. Het is eigenlijk ongelooflijk hoe interessant het is om te kijken naar een toch statisch geheel. De muzikale prestatie die de band levert zal de enige verklaring zijn.

‘Irene’ vormt het slotstuk van het concert en de band sluit af met een knal. Terwijl de synths en gitaar langzaam omhoog klimmen begint Franz zich uit te leven op zijn drumstel. Beach House raast voor de eerste keer die avond en Legrand is zowaar aan het headbangen. Een grandioze finale van een grandioos concert.