VERSLAG: Ed Sheeran - 20/11 - HMH

Ed Sheeran - 20/11 - HMH

In het jaar 2012 lijken concerten en festivals steeds sneller uitverkocht te raken. Lijkt, want exacte cijfers zijn er niet. Wat het wel meebrengt is dat media er gretig op inspeelt door deze shows live uit te zenden op televisie, radio of via livestream op youtube. Voordelen genoeg, geen vertragingen met de trein of dure parkeerkaartjes meer nodig. Vanavond speelt Ed Sheeran voor een uitverkocht Heineken Music Hall. En een paar duizend geïnteresseerden vanuit huis.

De bezoekers krijgen wel wat extra's deze avond. In het voorprogramma staat de singer-songwriter Passenger. Een nieuweling, maar met een gouden randje. Want de zanger heeft 12 jaar ervaring, maar werd pas een paar maand geleden opgemerkt. En nu is hij al een nummer één rijker. Met de single 'Let Her Go' staat de Engelsman bovenaan in de Nederlandse Mega Top 50. Verbaasd door de grote zaal, staat Mike Rosenberg een beetje onwennig op het podium. Maar meteen zoekt bij contact met het publiek door ze te laten meezingen en klappen. Zijn karakteristieke stem is behoorlijk uniek in de wereld van singer-songwriters. Geen zuiver - koorknaap - geluid zoals Bon Iver of het rauwe van The Tallest Man on Earth, maar een eigen, krakende sound. Verwacht van Passenger geen vrolijke liefdesliedjes of folky meezingers (met uitzondering van 'I Hate'), Mike is een tikkeltje melancholisch, zoals je van een folkzanger mag verwachten. Hij krijgt de zaal doodstil met zijn ontroerende songs. De cover van Paul Simon’s 'The Sound of Silence', hakt er in en creëert kippenvel bij iedereen met de oren open. Een fijne opener voor een avond vol 'gitaarliedjes', zoals dat vroeger heette.

Over vroeger gesproken. Tieneridolen van vroeger, je had Elvis, The Beatles, boybands zoals Take That of natuurlijk Justin Bieber. Maar er is een nieuwe lichting opgestaan. 2012 is het jaar van de singer-songwriters. Deze - veelal - heren met gevoelige lovesongs en een gitaar doen menig hart sneller kloppen. De bleke Ed Sheeran heeft ook een hele schare jonge fans. In de Heineken Music Hall lopen meisjes met 'ED' op de wangen geschminkt met een oogpotlood of lippenstift. De geroemde isolatie van The Black Box is dan ook niet bestand tegen het gegil, als Ed Sheeran het podium betreedt.

Maar Ed Sheeran is meer dan een tieneridool. Al vanaf de eerste noot van het openingsnummer 'Give Me Love' blijkt hoe muzikaal hij is. In zijn eentje bespeelt hij een hele band, zijn stemgeluid is bijzonder fraai en hij gebruikt het publiek als achtergrondkoor – die hij liefkozend ‘Amsterdam Gospel Choir’ doopt. Het publiek is sowieso voor Ed Sheeran het allerbelangrijkste. Hij spendeert een groot gedeelte van zijn bijna 2 uur durende show aan contact leggen met de fans. Hij laat ze zingen, springen, dansen, zwijgen, lachen, schreeuwen, fantaseren; een ervaring. Een enkele keer neemt hij de doodstille zaal in zich op en gaat zonder microfoon zingen.

Met slechts een handje vol songs, waaronder hits zoals 'The A-Team' en 'Lego House' weet hij een bijzondere show neer te zetten. De tijd vult hij op met covers van Nina Simone en Jamie Woon. Maar door de vele interactie is de show wel wat langdradig. De jonge zanger heeft de show in handen. Hij bepaalt wat er gebeurd en het publiek neemt alles aan. Stil zijn wanneer het gewenst is, zingen wanneer het moet. "Al bedenk je de tekst, maakt mij het uit", is het commentaar van Ed. "Zolang je maar zingt."

Vanuit huis heeft zo z'n voordelen; geen boomlange Hollandse jongen voor je neus, geen piepende oren omdat je te dicht voor de boxen staat, geen "Wat gebeurde er nou net met die chipzak?" Live aanwezig zijn bij optredens is niet altijd even leuk. Maar voor even, een tweetal uren, voel je je één met de artiest, verbonden met andere fans, als een grote familie, mag je ongegeneerd meezingen en dansen; het is de ultieme uitlaatklep. Misschien dat juist daarom concerten zo snel uitverkopen. En dat bijzondere gevoel als Ed jouw ‘I love you’ beantwoord met: “Euhm, ja, dank je!”