VERSLAG: Jason Mraz - 22/11 - Ziggo Dome

Jason Mraz - 22/11 - Ziggo Dome

De man die houdt van klein, maar niet wegloopt voor groot. Jarenlang tourde Jason Mraz langs elke plek waar hij mocht komen en langzaam groeide zijn aantal fans. Zo ook in Nederland. Een aantal jaren terug speelde hij in een achtertuin in Ootmarsum (waar hij vlak voor de toegift nog aan refereert) en vanavond staat hij in een uitverkocht Ziggo Dome in Amsterdam. Maar niet voordat hij gisteren (woensdag) een show heeft gegeven in een uitverkochte Melkweg. Want klein blijft fijn voor Mraz.

Eerder dit jaar kwam zijn album LOVE is a Four Letter Word uit. Vlak daarvoor speelde hij de nummers akoestisch op slechts een aantal plekken om te vieren dat hij tien jaar de wereld rond heeft gereisd met Toca Rivera. Zo kwam hij ook op een mooie woensdagavond naar een huiskamer in Utrecht, om daar voor zeventig fans uit maar liefst zeven verschillende landen zijn nummers te laten horen. Veel van die nummers zijn op het album terechtgekomen en zijn vanavond met volledige band te horen in Amsterdam. Onherkenbaar soms, vergeleken met de akoestische versie, maar niet minder indrukwekkend.

Voor het zo ver is, mag Shawn Barry de zaal opwarmen. En eigenlijk lukt hem dat maar matig. De meest enthousiaste persoon over Shawn Barry, is namelijk Shawn Barry zelf. En dat staat in schril contrast met de hoofdgast van vanavond. Het podium wordt gevuld door een hoop muzikanten, waarbij niet duidelijk is welke toegevoegde waarde zij leveren. Dat aangevuld met een niet al te beste cover van California Love maakt het al snel tijd voor Jason Mraz.

Om negen uur dimmen de lichten en klinkt er gitaarmuziek. Al spelend loopt Mraz het podium op en binnen vijf minuten is de zaal om. ‘The Remedy’ is daar de oorzaak van en vanaf dat nummer blijkt dat Mraz wederom een band heeft met ontzettend goede artiesten. Toca Rivera is vervangen door Monica Tavakoli en waar de humor van Rivera wordt gemist, wordt dit in ruime mate gecompenseerd door het enthousiasme en de aanwezigheid op het podium van Tavakoli. Wat volgt is een formidabele versie van Plane, met de prachtige Merritt Lear op viool.

Tijdens ‘You And I Both’ zingt Mraz dat hij “well I’m almost finally out of words”, maar als er iets is waar hij geen tekort aan heeft zijn het woorden. Zowel het spelen met tekst als de hoeveelheid woorden in sommige nummers (‘You Fuckin’ Did It’, ‘The Remedy’) is bewonderenswaardig. In datzelfde ‘You Fuckin’ Did It’ is de zin ”You’re like Lance on a mountain in the Tour the France” overigens als handig vervangen door iets anders.

Naast nummers van zijn oude albums en natuurlijk van zijn meest recente, komt de “standaard” cover ‘Fly Me To The Moon’ voorbij. Daarnaast verrast Mraz met een cover van Stevie Wonders ‘Signed, Sealed, Delivered I’m Yours’, wat uiteraard overgaat in ‘I’m Yours’.

De opbouw naar de toegift is misschien nog wel het mooiste, als Mraz met twee bandleden begint aan ‘ I’m Coming Over’ en zich gedurende het nummer steeds meer bandleden aansluiten, tot de voltallige band op een hoekje van het podium staat. Dit nummer gaat over in de Canned Heat cover ‘Going To The Country’ waarna het na 7 kwartier tijd is voor de toegift. Begeleid door mooie beelden op de schermen sluit Mraz af met ‘Song For a Friend’, ’93 Million Miles’ en natuurlijk de radiohit ‘I Won’t Give Up’. En wat de T-shirts bij de merchandise ook mogen beweren: MRAZ is veel meer dan een Four Letter Word.