VERSLAG: Rufus Wainwright - 25/11 - HMH

Rufus Wainwright

Rufus Wainwright is back! Hij is een van de grootste muzikanten van het moment en heeft op 26 november 2012 de Heineken Music Hall verkozen als de plek om in Amsterdam een concert weg te geven. In zijn voorprogramma staat niemand minder dan Carice van Houten die laatst furore maakte met haar debuut album ‘See you on the Ice’ en de androgeen uitziende zangeres Krystle Warren. Overigens zingt Krystle ook in het achtergrondkoortje van meneer Wainwright.

Als Carice van Houten begint om 20.00 uur (en ze is stipt!) is de zaal al bijna vol. In ‘De Wereld Draait Door’ had ze al laten doorschemeren dat ze vrij zenuwachtig was om dit concert te mogen geven en dat is ook een beetje te merken aan hoe ze de eerste paar minuten op het podium staat. Ze staat te schommelen op haar benen en met de door de mensen in het publiek veelgemaakte opmerking ‘Wat kan dat kind toch acteren!’ is het ook duidelijk dat het niet helemaal te merken is of Carice wel live zingt of niet. Als het zo was dat ze wel live zong, dan was er geen valse noot te bekennen, maar misschien gaf dat wel de argwaan: alles was een beetje te perfect. Waar Carice zeker wel een veer voor verdiend is het contact met het publiek (ze is erg humoristisch) en haar vlekkeloze Beach Boys-cover die maakte dat dit concert, voor iemand die nog nooit in zo’n volle zaal heeft gestaan, nog best wel goed te pruimen was.

Dan hopt na een kleine pauze Krystle Warren op het podium. Van ver af is het slecht te zien of deze mevrouw wel een mevrouw is en geen man. Het maakt het er ook niet makkelijker op dat ze een vrij lage, en vooral ook eentonige (en dus bij vlagen irritante) stem heeft en dus ook muzikaal zo door kan gaan voor een man. Voor de rest doet haar muziek een beetje saai aan, doordat er geen afwisseling in de nummers zit. Elk nummer klinkt zowat hetzelfde en in het publiek dommelen er zelfs wat mensen in. Hopeloos probeert Krystle nog wat complimentjes te maken over Amsterdam, maar op een mager applausje na is daarmee ook niet veel behaald. Een paar minuten nadat ze het podium afloopt is haar optreden alweer bijna vergeten.

Tien minuten te laat begint de man waar het kaartje voor gekocht is: Rufus Wainwright. Dat hij een showman is in hart en nieren is gelijk te merken. Bij opkomst is het – op een aantal kaarsen na – helemaal donker en hoor je alleen Rufus zingen. Dan springen de lichten aan en zweeft het kippenvel door de zaal. Daar is hij en wát een stem heeft deze man toch!

Dan komt het bedankje naar Carice, waar hij haar achternaam verkeerd uitspreekt en bij de verontschuldiging aan de toon van zijn stem duidelijk te horen is dat hij dit bedankje enkel en alleen uit beleefdheid doet. Hier komt hij mee weg en dat maakt duidelijk dat Rufus klaarblijkelijk bot is op een charmante manier.

Waar hij zo sterk begint, is de verdere uitvoering van zijn optreden nogal slap. Bijna net zo slap als de keuze voor zitplaatsen. Bij een aantal up beat nummers deinen er wat mensen mee en is te merken dat de zitplaatsen eigenlijk totaal geen goed idee zijn. Rufus maakt mensen aan het dansen en alhoewel de wat tragere nummers in de meerderheid zijn overstemt de dansbaarheid van zijn up beat nummers zo dat er best wel wat af gedanst had kunnen worden in de HMH vanavond. Een gemiste kans.

Het ‘gemiste kans’ gevoel kan doorgetrokken worden naar de hele avond. Langzaamaan lopen tijdens (!) het concert er al mensen weg en wordt er ook totaal niet meegezongen

met de nummers die Rufus speelt. Dan kan iemand nog zo een mooie stem hebben en zo een showman zijn; als het niet wil, dan wil het niet. En vanavond wil het voor Wainwright en zijn band gewoon even niet.