VERSLAG: Amy Macdonald - 29/11 - Melkweg

Amy MacDonald

Amy Macdonald houdt van Nederland. Dat vertelt ze vanavond, in een bomvolle Oude Zaal van de Melkweg meerdere malen. Maar je blijft haar geloven. Dat komt enerzijds doordat het logisch is, Nederland was het eerste land in Europa waar doorbraaksingle ‘This Is The Life’ op één belandde, maar anderzijds door de mooie glimlach en het enthousiasme waarmee de Schotse op het podium staat. De rozen, tekeningen en ovaties die ze vanavond in ontvangst mag nemen leveren het bewijs dat het vice versa ook het geval is.

Opener ‘4th Of July’ is misschien niet de beste track om de avond goed op gang te laten komen, maar vanaf ‘Poison Prince’, een nummer van haar eerste – en nog steeds beste – plaat, is het raak. Dat gegeven lijkt echter niet tot een deel van de aanwezigen door te dringen. Het rumoer is bij vlagen uitzonderlijk, iets waar de groep huisvrouwen (‘Nou, toch leuk hè, zo’n concert’) die zich in de Melkweg verzameld heeft een wezenlijke bijdrage aan levert. Het maakt in feite niet echt uit waar je je in de zaal bevindt, achter, voor of naast je staat er toch wel altijd een of andere veertig-plusser door de uitstekende performance heen te kakelen.

Want dat is het zonder meer, een uitstekende performance. Met Macdonald als goede frontvrouw, die niet te beroerd is om een stapje terug te doen en zodoende even de aandacht naar haar twee gitaristen te laten gaan. Showmannen, weliswaar, maar ook zij weten zich subtiel te presenteren. De twee verlaten samen met haar drie andere bandleden het podium, waarna een kleine drumkit op het podium wordt gezet en het tijd is voor een korte, akoestisch intermezzo. Een aardige afwisseling, maar de 25-jarige Macdonald is, mede dankzij de kwalitatief prima band, op haar best wanneer ze op volle sterkte spelen.

Gelukkig volgt al snel een fantastische cover van Jackie Wilson’s ‘Higher and Higher’. Weliswaar een soulnummer, maar de Schotse weet er samen met haar band zo’n bijzonder fraaie draai aan te geven dat het nummer anno nu opnieuw een hit zou kunnen worden. Na single ‘Don’t Tell Me That It’s Over’ is er met ballad ‘The Green and The Blue’ nog heel even ruimte voor een rustmomentje, waarna het gewoon vier keer prijs schieten is. ‘No Roots’, ‘Run’ en natuurlijk ‘This Is The Life’, ze worden allemaal woord voor woord mee gezongen. Afsluiter ‘Life In A Beautiful Light’ lijkt vervolgens op voorhand niet de meest gewenste afsluiter, maar biedt instrumentaal voldoende ruimte om het verlangen naar een toegift alleen maar groter te maken.

Die komt er dan ook en krijgt met het opzwepende ‘Let’s Start A Band’ een terecht sterk einde. De huisvrouwen babbelen nog steeds vrolijk door over hoe ze ditmaal de was in de tuin hebben opgehangen, maar ondertussen heeft de rest van de aanwezigen wél door dat ze een meer dan prima concert en dito perfomance was voor haar kreeg geschoteld. En dat telt.