VERSLAG: The Rasmus - 1/12 - Melkweg

The Rasmus

Lauri Ylönen, Pauli Rantasalmi, Aki Hakala en Eero Heinonen, oftewel The Rasmus zijn terug! En hoe! Met hun nieuwe gelijknamige album doen ze een promotietour door Europa en hebben de eerste dag in December uitgekozen om in de Melkweg in Amsterdam te spelen. Met de hits van de voorgaande albums (denk aan: ‘First Day Of My Life’, ‘Guilty’ en ‘No Fear’ en natuurlijk de allergrootste ‘In The Shadows’) al in de zak belooft het een zeer toffe avond te worden.

De band stapt een paar minuten later dan gepland (20:30 was de geplande tijd) op het podium. Het publiek lijkt daar totaal geen problemen mee te hebben, want gelijk wordt ‘First Day of My Life’ in gestart en begint zowel het veertienjarig emo-publiek vooraan als de 30-plussers achteraan helemaal uit zijn dak te gaan. Lauri jumpt heen en weer en ook de rest van de band is zeer energiek. Het meezingen wordt luider en luider en gaat zo een paar nummers door tot genoegen van de leadzanger, die nog steeds trots zijn twee veren in het haar draagt.

Het is enkel wel een beetje leeg in de Melkweg. Achteraan in de Grote Zaal is het nog makkelijk vertoeven. De tribunes zijn helemaal leeg en op de opmerking van de geveerde zanger dat het vanavond wel een ‘full house’ is krijgt hij door twee jongens hevig tegenspraak: ‘Helemaal niet joh, idioot!’ Het maakt The Rasmus dus duidelijk niets uit. Voor The Rasmus is een half gevulde Melkweg al heel erg veel. Zo zorgen ze voor een dankbare uitstraling en dat werkt in het voordeel van de band. Ze worden hierdoor zowel de tienermeisjes als hun vriendjes (die duidelijk minder met de muziek hebben) omarmt.

Toch voelt alles nogal cliché aan. Als het zoveelste tienerbandje dat ineens moet overkomen als een volwassen en solid rock groep. Helemaal als de akoestische set wordt in gestart. Op dit moment zou de band over moeten komen als een serieuze act, maar door het gebrekkige Engels van de mannen zijn de grapjes die er gemaakt worden van tamelijk laag niveau en het is alles allemaal iets te duidelijk en te goed neergezet. Zo goed dat de sfeer tijdens de set voornamelijk nep aan doet. Bij ‘Still Standing’ wordt er door fans nog een poging gedaan om de sfeer wat fijner te maken door sterrenflikkers aan te steken, maar in verband met brandgevaar (logisch!) moeten zij deze van de security uit doen.

Dan gaat het allemaal tamelijk snel. Ze werken ‘No Fear’, ‘Guilty’ en ‘F-F-Falling’ even snel af en het publiek wordt helemaal wild. Van een toegift is de Melkweg wel verzekerd vanavond, want de band loopt de eerste keer het podium af zonder ‘In The Shadows’ te hebben gespeeld. Dus na een kleine minuut komt de band gelijk alweer het podium af om ook de toegift nog te spelen. Bij ‘In The Shadows’ komt het hoogtepunt van de show, maar ook hiermee verliezen ze nog steeds niet het labeltje ‘tienerband’. Deze band is nog steeds niet gegroeid en zal voor altijd een guilty pleasure blijven. Ook met dit nieuwe album en helemaal na het verlaten van de Melkweg. Jammer.