VERSLAG: The Black Keys - 3/12 - Ziggo Dome

The Black Keys - 3/12 - Ziggo Dome

Soms kan het heel snel gaan in muziekland en The Black Keys zijn daar een schoolvoorbeeld van. Sinds 2002 maakte ze als duo al muziek en nu, tien jaar later, staan ze in een zo goed als uitverkochte Ziggo Dome. Met het nieuwere werk kwam er een toegankelijkere band met een klassiekere setting; live wordt het duo door twee muzikanten ondersteund. Hopelijk vergeet de band niet de fans van het eerste uur en wordt er meer gespeeld dan alleen maar nummers van het ‘doorbraak’ album 'El Camino'.

Vanavond begint met een valse start doordat er geopend wordt met ‘Howling For You’. Een nummer wat je aan het einde van de set zou verwachten omdat het publiek dan al opgewarmd is en er uit volle borst meegezongen kan worden met het catchy refrein. Echter worden de bekendste nummers vanavond uitgesmeerd over de hele set. Daardoor blijft er een goede spanningsboog en blijft de aandacht erbij. Zo zit één van de bekendste nummers, ‘Gold On The Ceiling’, al op een derde van de set. Continu staan de schijnwerpers gericht op het duo en ze ogen beide fris. Stonden ze van de zomer nog op de automatische piloot op de Europese festivals, nu spelen ze met energie en enthousiasme.

Na ‘Gold On The Ceiling’ verdwijnen de twee ‘hulpjes’ en blijven alleen drummer Patrick Carney en gitarist Dan Auerbach over om oud materiaal te spelen. Hier komt de muziek het best tot zijn recht en is het eigenlijk jammer dat ze niet meer samen optreden. De sound is hier ontzettend ruig en doet de broekspijpen wapperen iedere keer wanneer Dan zijn pedalboard intrapt. Met ‘Thickfreakness’, ‘Girl Is On My Mind’ en ‘Your Touch’ krijgen de oudere fans waar ze voor gekomen zijn.

Hierna staat het optreden weer in het teken van ‘El Camino’ en wordt op indrukwekkende wijze ‘Little Black Submarines’ gespeeld. De reguliere set houdt op bij mega hit ‘Lonely Boy’ en bij de openingsrif ontploft de Ziggo Dome. Bier vliegt in het rond en de zaal staat op springen. Na alle bekende nummers gespeeld te hebben komt er een mooie toegift in de vorm van ‘Everlasting Light’ en ‘I Got Mine’. Laatst genoemde wordt op gepaste wijze weer echt als duo afgesloten. Maar het hoogtepunt is misschien wel ‘Everlasting Light’. Een grote discobal komt naar beneden op het podium en één achter in de zaal. Het licht wat op de ballen terecht komt zorgt ervoor dat de grote zwarte doos verandert in een intieme ruimte.

De show is met een kleine anderhalf uur wat aan de korte kant en misschien had er beter gewisseld kunnen worden tussen het openingsnummer en het afsluitende nummer. Verder valt er helemaal niks op de band aan te merken. Met een ontzettend mooie lichtshow, een band die plezier uitstraalt en de gevarieerde setlist kan iedereen tevreden naar huis. Erg knap hoe een grote geregisseerde show van dit formaat zo intiem kan aanvoelen.