VERSLAG: Yeasayer - 5/12 - Paradiso

Yeasayer

Henrietta Lacks was een Afro-Amerikaanse vrouw die door veel wetenschappers als medisch wonder gezien wordt. Lacks leed aan een zelden voorkomende vorm van kanker, hetgeen ervoor zorgde dat haar lichaamscellen na haar dood voort bleven leven. Dit unieke geval zorgde niet alleen voor veel medische doorbraken, maar inspireerde Yeasayer-frontman Chris Keating ook tot de eerste single van Fragrant World, de laatste langspeler van de Amerikanen. Een plaat die de sound van het drietal er weinig toegankelijker op maakt, maar menig luisteraar desalniettemin zal intrigeren.

De Sint zal er een wezenlijk aandeel in hebben dat Yeasayer de nieuwe tracks vanavond in een allerminst uitverkocht Paradiso ten gehore moet brengen; het bovenste balkon telt slechts een handjevol mensen en ook op de vloer is nog voldoende ruimte om de bezoekers van bovenzaalact Menomena te herbergen. Anderzijds biedt het de nodige ruimte om te bewegen en dat blijkt geen overbodige luxe.

Yeasayer heeft zich de afgelopen twee à drie jaar bijzonder ontwikkeld als live-act, waardoor de vaak wat vage en ongrijpbare elektronische soundscapes nu klinken als dansbare synths, wat er weer voor zorgt dat men al snel tot achterin de Amsterdamse poptempel mee staat te deinen. Niet in de laatste plaats dankzij de ronduit fenomenale lichtshow die Keating en de zijnen mee hebben genomen. Vanachter een driehoekige muur van lichtschermen wordt onophoudelijk rook omhoog geblazen, terwijl werkelijk iedere kleur van het kleurenspectrum de zaal in wordt gevuurd.

Het Brooklynse trio neemt een wezenlijk risico door de bekende ‘zekerheidjes’ als ‘O.N.E.’ en ‘Madder Red’ al vroeg in de set te spelen – de songs op Fragrant World zijn op plaat niet allemaal even goed genoeg om de rest te dragen, zo zou je verwachten. Live blijken deze echter minstens net zo overtuigend, mede vanwege de perfect uitgedachte (en foutloze) instrumentatie. Geen geluiden afkomstig van een tape of soortgelijke fratsen, maar gewoon een paar gitaarpedalen, een rits aan toetsen en die live ingespeelde riedeltjes samplen. Ondertussen hebben Keating – die qua voorkomen en gebaartjes tegenwoordig wel wat weg heeft van een geliktere versie van Editors’ Tom Smith - en gitarist Anand Wilder de zaakjes vocaal ook prima in orde.

Het is dan ook bijzonder zonde dat de toegift - en afsluiter ‘Folk Hero Shtick’ in het bijzonder - redelijk afbraak doen aan een set die even daarvoor simpelweg feilloos was, zowel visueel als muzikaal. Alleen de opener van die betreffende toegift, ‘Fingers Never Bleed’ blijkt nog echt de moeite waard. Daarmee eindigt Yeasayer op Pakjesavond toch enigszins in mineur, hoewel de reguliere set al ruimschoots overtuigde.