VERSLAG: Martha Wainwright - 9/12 - Paradiso

Martha Wainwright - 9/12 - Paradiso

De afgelopen drie jaar waren allerminst makkelijk voor Martha Wainwright. Zo verloor de dochter van Grammy-winnaar (in 2010, voor Best Traditional Folk album) Loudon Wainwright III haar moeder, musicalschrijfster en zangeres Kate McGarrigle en dat heeft de pas 36-jarige zangeres helaas niet ongeroerd gelaten. Waar ze in 2010 nog als goeduitziende dertiger schitterde, zijn de sporen van het overlijden van haar moeder vanavond in hetzelfde Paradiso goed zichtbaar.

Dat dit geenszins invloed heeft gehad op haar uitstekende capaciteiten als performer, bewijst Wainwright tegenover een kleine duizend aanwezigen, die zich stuk voor stuk genesteld hebben op de vele stoelen die door de poptempel verspreid staan. Een seated concert, noemt men dat dan. Het laatste album, Come Home To Mama, dat pakweg twee maanden geleden in de schappen verscheen, is zeker niet het beste uit Wainwright’s oeuvre, maar kent desondanks enkele sterke nummers. De Britse beschikt echter over de live kwaliteiten om ook met de mindere nummers (‘Radio Star’, ‘Leave Behind’) te overtuigen en zo een vrij constante set te realiseren.

De zangeres verwierf een deel van haar bekendheid vanwege haar bijzondere adoratie voor het werk van wijlen Édith Piaf, een van de grootste exportproducten die Frankrijk ooit heeft gekend. Wainwright’s bewondering ging zover, dat ze in 2009 besloot een plaat vol bewerkingen van de Franse zangeres op te nemen. Waar haar tour in 2010 in het teken stond van dit album, horen we vanavond –helaas- maar twee interpretaties van Piaf. Tijdens ‘L’Accordeoniste’ en ‘Soudain Une Vallée’ valt vrijwel direct op hoe ze zichzelf veel meer lijkt te kunnen verliezen dan in haar eigen tracks, wanneer ze haar hoofd richting het plafond gooit en haar handen door haar grauwige blonde lokken laat gaan. Het feilloos getimede moment rondom het abrupte ‘arrêtez’ (waarna het volledig stilvalt, om vervolgens met een enorme uithaal toe te slaan) in het eerstgenoemde nummer, geeft aan met wat voor buitengewoon sterke performer we hier te maken hebben.

Het is het sterkste blok van de set, met even daarvoor het prachtige ‘Bleeding All Over’, waarna ze heel even gas terug neemt om vervolgens de reguliere set af te sluiten met single en tevens cover van het door haar bloedeigen moeder geschreven ‘Proserpina’. De toegift wordt even later ingevuld met nog een cover, die ze wederom op fraaie wijze eigen weet te maken. Martha Wainwright mag dan wel gehavend zijn, op de planken is nog steeds overtuigend en indringend als altijd.