VERSLAG: The Soft Pack - 30/1 - Paradiso

The Soft Pack - 30/1 - Paradiso

In 2010 brak The Soft Pack door met hun gelijknamige debuutalbum. Snelle indierock met nummers van amper drie minuten. Het zorgde voor een hype rond de band die resulteerde in het gebruik van hun muziek in reclames. Nu, ruim twee jaar later, staan de Amerikanen met een nieuw album opnieuw in Paradiso. Het tempo is gehalveerd, maar aan kwaliteit hebben ze niets ingeboet. Ook is de muziek nog steeds een stuk vlotter dan je verwacht als je de vijf heren op het podium ziet staan. Neem bijvoorbeeld gitarist Matty McLoughlin. Volledig gefocust op zijn snaarwerk staat hij erbij met minder uitstraling dan een uit gelepelde kiwi. Maar dat doet niets af aan de muzikale prestaties, want dat staat als een huis. Even klinken ze als een surfpopversie van Nirvana, dan is het weer punk met een jaren '50 twist, maar altijd is het retestrak.

Hun grootste kwaliteit is misschien wel de lengte van de nummers. Telkens stoppen ze op het juiste moment. De spanning wordt bewaard, een hoogtepunt wordt zelfs uitgesteld; de timing is perfect. Toch lijkt het publiek niet geheel overtuigd. De goed gevulde zaal, vooral bestaande uit mannelijke dertigers die voorzichtig hun knieën buigen op het ritme van de opzwepende drums, houdt zich voornamelijk bezig met praten. Die overdosis aan loos gezwets wordt pas echt overstemd als hitje 'Answer to Yourself' wordt ingezet.

Gedurende de hele avond is het de multi-instrumentalist Tony achterop het podium die de show steelt. Telkens als hij zijn instrument inplugt klinkt het geheel net wat completer. Het beste voorbeeld daarvan is afsluiter 'Captain Ace', tevens het laatste nummer van hun meest recente album. Eigenlijk is het an sich al sterk genoeg, maar het subtiele keyboardwerk tussendoor maakt het net iets beter. Tijdens de break worden de toetsen ingeruild voor een saxofoon en wordt zes minuten lang naar een hoogtepunt gewerkt. Soms even een stapje terug doen om er vervolgens weer twee vooruit te zetten. Drie snaarinstrumenten met daarboven nog een flinke saxsolo maken het een gelaagd geheel wat geen seconde verveelt. Het is de grootse finale die het concert verdiende.