VERSLAG: Bloc Party - 15/2 - Melkweg

Bloc Party - 15/2 - Melkweg

Begin van dit millennium kwam er een tsunami van Britse bands onze kant op. Anno 2013 wordt de slijtage van diezelfde bands duidelijk. Zo stond afgelopen maand de Kaiser Chiefs nog maar in Tivoli Oudegracht en ook Bloc Party staat vanavond in een niet uitverkochte Melkweg. Eerder stond het indie-kwartet gepland in de Heineken Music Hall maar dat is verzet naar twee intiemere concerten in de Melkweg. Het concert van morgen is wel uitverkocht, maar toch is het de vraag of dit soort bands nog spannend genoeg zijn om de €35,- entreeprijs te rechtvaardigen.

De avond begint goed met openingsact The Joy Formidable. Het trio is niet gekomen voor half werk en gaat er volledig voor, met veel energie en enthousiasme. De band heeft onder andere getourd met Muse en dat hoor je: de muziek is groots en meeslepend . Alle drie de leden gaan er volledig voor, vooral de drummer wordt heel erg meegenomen in zijn spel en met grote uithalen beukt hij erop los. Onderling worden er grappen gemaakt; zo springt de bassist tegen de gitaar van de zangeres aan en worden de handdoeken over en weer gegooid. Dit zorgt er voor dat de band een genot is om naar te kijken ondanks de zware muziek. Een fris begin van de avond!

Alles wordt gelijk uit de kast getrokken wanneer Bloc Party om stipt half tien het podium opkomt. De lazers gaan door de zaal en openingsnummer ‘So He Begins To Lie’ van het laatste album ‘Four’ is ook de opener voor vanavond. Er is veel werk van dat album wat gespeeld wordt vanavond. Zo speelt het Londens kwartet onder andere ‘Team A’, ‘V.A.L.I.S.’ en ‘Octopus’. Het publiek reageert even enthousiast op het nieuwe als het oude werk. Vooraan de zaal is het duidelijk dat het weekend ingeluid wordt met een stampend feest. Nummers als ‘Trojan Horse’ en ‘Banquet’ vervelen geen moment.

Qua setlist zit het dus wel snor, maar voor inzet en interactie krijgt de band toch een dikke onvoldoende. Geen enkel moment is er onderling communicatie of een beetje plezier in het samenspelen te zien. Wanneer zanger Kele dan ook nog eens vertelt dat we het beste Amsterdamse publiek ooit zijn worden er links en rechts kokhals gebaren gemaakt. Twee keer wordt er een toegift gedaan en dat lijkt een beetje teveel van het goede. Maar wanneer er bij de laatste toegift een fan het podium op springt om vervolgens de zanger vol op zijn mond te pakken maakt het ook helemaal niet meer uit.

De muziek zelf staat als een huis en is dan ook heerlijk om te horen. Oude nummers zijn inmiddels indie klassiekers geworden en het nieuwe materiaal heeft de potentie om het te worden. Echter overtuigd de band door hun lakse houding en slijmpraatjes niet. Bloc Party kan duidelijk nog wat van het voorprogramma leren en dat is een pijnlijke conclusie.