VERSLAG: Nick Cave - 18/9/06 - World Forum Convention Center

Nick Cave (Solo Performance), deel 1

Vanavond is het World Forum Convention Centre in Den Haag het toneel voor een solo-performance van Nick Cave. Solo is in dezen enigszins misleidend, want Cave heeft nog drie man versterking meegenomen naar Den Haag. Cave wordt begeleid door Warren Ellis (viool, mandoline), Martyn P. Casey (bas) en Jim Sclavunos (drum). Er zijn natuurlijk locaties denkbaar met meer allure, althans meer allure die bij een popconcert past. Het World Forum Convention Centre doet in eerste instantie vooral zakelijk aan, maar we wachten af of onze scepsis terecht blijkt te zijn.

Dan Nick Cave zelf. De excentrieke Australiër maakte in de jaren tachtig furore met zijn Bad Seeds. Dampende rock ’n roll met de nodige punk- en new wave-invloeden kenmerken zijn muziek. Naarmate de jaren vorderen, komt de aandacht bij Cave steeds meer op de teksten te liggen. Zijn poëtische en vaak dromerige teksten handelen veelal over de liefde en dan ook zeker de donkere kant daarvan. Het cynisme ligt bijna altijd op de loer.

Het geheel uitverkochte World Forum Convention Centre is vanavond vooral gevuld met dertigers en veertigers; mensen van dezelfde generatie als Cave. Wanneer de drie man versterking hun plekken hebben ingenomen, komt Cave op. Zijn kenmerkende ranke gestalte en sluik zwart haar wordt nu nog kenmerkender door een hangsnor. Het publiek onthaalt hem enthousiast en strakke en pompende drums en bas worden ingezet. Er wordt geopend met ‘West Country Girl’. De toon is gezet. Cave laat meteen duidelijk blijken goed in zijn vel te zitten. Tussen de nummers door grapt hij met het publiek. Het publiek mag verzoekjes roepen en een enkele keer gaat hij hier op in, bijvoorbeeld bij ‘Sad Waters’ “Waar zijn mijn teksten? Ik heb geen idee hoe dit nummer gaat.”. Toch speelt Cave de nummers die hij wil spelen, meestal gezeten achter een vleugel. De drummer en bassist spelen strak, de improvisatie komt van Cave zelf en van Warren Ellis. Deze laatste bespeelt zijn viool bepaald niet conventioneel. Een gitaarversterker zorgt ervoor dat niet het klassieke geluid van een viool de boventoon voert, maar dat er snerpende en vaak vervormde klanken geproduceerd worden. Dit zorgt de hele avond voor de nodige spanning in de nummers.

Het belangrijkste instrument van Cave blijft echter zijn stem. Zijn zuivere, soms theatrale en bombastische zang zijn de kurk waar bijna alle liedjes op drijven. Neem hierbij de bijtende, cynische en soms zwartgallige teksten en de basis voor een avondje Cave is gelegd. Door het perfecte geluid in dit Convention Centre zijn zowel de zang als de individuele instrumenten zeer duidelijk te onderscheiden en te horen. De setlist vormt een redelijke dwarsdoorsnede van zijn gehele oeuvre. Cave zoekt iedere keer de juiste verhouding van verstilde, serene momenten en momenten waarop alle registers worden opengetrokken en de zaal getrakteerd wordt op experimentele improvisatie van het beste soort.

Cave weet telkens weer te verassen. Zo speelt hij de rustige meezingballade ‘Henry Lee’ een aantal tandjes sneller en een stuk steviger. Daarentegen speelt hij het normaliter stevig rockende ‘Mercy Seat’ weer een stuk ingetogener. Met name de bijna sinistere uitvoering van Mercy Seat is van grote klasse. Cave en zijn gelegenheidsband weten dit nummer prachtig op te bouwen en werken toe naar een apotheose. Tussen de nummers door blijft Cave contact houden met het publiek en weet hij de gehele zaal voor zich te winnen. Met een opmerking als “Ik weet dat dit een fantastisch nummer is”, wanneer het publiek reageert op de aankondiging van ‘Cannibals Hymn’, krijgt hij de lachers op zijn hand. Het valt vanavond wel op dat Cave bijna al zijn teksten van het papier moet lezen. De schuld ligt hiervoor echter bij ons. Hiermee doelend op de (Nederlandse) drugs die zijn hersenen hebben aangetast.