VERSLAG: Steven Wilson - 11/3 - Melkweg

Steven Wilson; garantie voor kwaliteit

De maan op het scherm staat al een tijdje te schijnen als er opeens menselijke kenmerken aan toegevoegd worden en de hoes van The Raven That Refused To Sing (And Other Stories) verschijnt. Het derde album dat Steven Wilson onder zijn eigen naam uitbracht is weer eens lovend ontvangen. De Rabozaal van de Amsterdamse Melkweg is dan ook al een tijd uitverkocht. Wilson weet zoals gewoonlijk de hoge verwachtingen zonder enige moeite in te lossen. De Engelsman staat garant voor kwaliteit.

De vette basklanken in openingsnummer ‘Luminol’ zijn meteen een voorbeeld van de toegevoegde waarde van de liveshows. Waar het op plaat allemaal netjes opgepoetst klinkt, is de muziek vanavond wat rauwer. Ondanks het machtige spel van basgitarist Nick Beggs lijkt het alsof de band er even in moet komen. Vanaf de prachtige solo van gitarist Guthrie Govan komt er echter een drive in het nummer en dat is het echte startsein van een meer dan twee uur durend topconcert.

Alle nummers van The Raven That Refused To Sing komen voorbij. Daarvan valt alleen ‘The Pin Drop’ tegen. Het harde gebeuk dat afkomstig is van de basgitaar en bass drum overstemt de nuance die de rest van de instrumenten in het nummer moeten aanbrengen. Het geluid is de rest van de avond over het geheel genomen prima, maar het drumstel lijkt niet helemaal goed afgesteld te zijn. De snare mist scherpte en de toms vallen soms helemaal weg in het geheel. Deze foutjes zouden bij negen van de tien bands niet storend zijn, maar aangezien het hier gaat om een sextet uitzonderlijke muzikanten, valt het juist op.

Tijdens ‘The Holy Drinker’ pakt Steven Wilson de basgitaar in handen. Het geeft Beggs de ruimte om voor het eerst die avond helemaal op te gaan in zijn spel op de chapman stick. Wat betreft vingervlugheid doet hij weliswaar onder voor Govan, maar de chapman stick klinkt fantastisch. Wilson switcht overigens voortdurend van gitaar naar zijn plek achter de toetsen. Ondertussen gaat hij zijn bandleden één voor één af om even polshoogte te nemen. Als hij ziet dat het goed is, volgt er een kort knikje en loopt hij weer weg. Hoewel zijn handgebaren soms lachwekkend zijn, is hij een perfecte bandleider. Op de momenten dat Wilson zich tot het publiek richt, is hij steevast grappig. Zo laat hij voor het inzetten van ‘Raider II’ weten dat het lage aantal Nederlandse seriemoordenaars als uitkomst van wat research hem tegenvalt.

Het getik en gerinkel van klokken tijdens een filmpje in het midden van de set doet bijna denken dat Time van Pink Floyd hierna zal worden ingezet. Toch is het ‘The Watchmaker’ dat volgt. De langzame opbouw naar een hard en overdonderend einde is één van de vele hoogtepunten. Het tweede deel van het optreden is belachelijk sterk met onder andere ‘Index’, ‘Harmony Korine’ en ‘The Raven That Refused To Sing’. Laatstgenoemde gaat gepaard met een prachtige animatie van een oude man en een raaf; de totaalbeleving die een concert van Steven Wilson is in optima forma.

Wanneer de band terugkeert op het podium voor de toegift vertelt Steven Wilson dat hij eigenlijk vindt dat hij tijdens deze soloshows ook werk mag spelen van de eerste drie albums van Porcupine Tree. Die albums nam Wilson in zijn eentje op. ‘Radioactive Toy’ van Porcupine Tree’s eerste album On The Sunday Of Life is het sluitstuk van een prachtig concert. Stuk voor stuk topmuzikanten spelen in dienst van het geheel. De roep om nieuw werk van Porcupine Tree zal nog wel een tijd aanhouden, maar de andere projecten van Wilson zijn van zulke hoge kwaliteit dat het wachten op een eventueel nieuw album makkelijk uit te houden is. Niets dan lof is op zijn plaats.